O Vincent Persichetti και η θέση του στην Μουσική του 20ου αιώνα (Γράφει ο Μ. Μιχαλόπουλος*)

Ο Robert Evett, είναι ένας συνθέτης που έγραψε μια σειρά από άρθρα και κριτικές για τη μουσική του Persichetti και μιας ομάδας συνθετών που ο ίδιος τους αναφέρει οι ” παραδοσιακά τονικοί.”

Στα δύο σημαντικά άρθρα του, «Η μουσική του Vincent Persichetti» και «Πόσο σωστό είναι το σωστό», συζητά το ύφος και το στυλ της λεγόμενης «δεξιάς πτέρυγας της σύγχρονης μουσικής,» αποτελούμενο από τους Walter Piston, Roy Harris, William Schuman, Peter Mennin, RobertPalmer, SamuelBarber, καιPersichetti.

Ο Evett επεσήμανε ότι δεν ήταν απαραίτητα γνωστοί ως μια ενότητα, αλλά ότι είχαν μοιραστεί αρκετές ευρείες υφολογικές και στυλιστικές αρχές:

1. Μια θεμελιώδης υποταγή και πίστη στην τονικότητα,
2. Μια ανησυχία για την αντίστιξη και την συμβατική “σωστή” γραφή των τμημάτων,
3. Μια τάση να χτίσουν το έργο τους σε εκτεταμένα μελωδικά υλικά,
4. Μια προσπάθεια για τον Μεγάλο Τρόπο ( ένα στυλ κατάλληλο για ευγενή κι αρχοντικά θέματα) και την υπερβολικήδιάθεση σοβαρότητας, ειδικά σε πιο εκτενή μουσικά έργα,
5. Μια τάση προς σχετικά απλή ενορχήστρωση,
6. Μια στοργή για ορισμένες αρχαίες μορφές και τυπικές διαδικασίες, στις οποίες μπορεί κανείς (νομίζω, δίκαια) να προσθέσει, μια τάση-προτίμηση να εμπλακούν με τα πανεπιστήμια και τα ωδεία.

Ο Persichetti δεν αγκάλιασε ποτέ το πειραματικό ύφος της avantgarde, και προσάρμοσε τις ιδέες του Schoenberg στο δικό του στυλ, και απέφευγε τις μόδεςμε συνέπειασυχνά να τις αγνοείεπειδή λίγα από τα έργα του, παρά την ποιότητα της μουσικής έκφρασης, άνοιγαν νέους ορίζοντες.

Καθ ‘όλη τη συνθετική του σταδιοδρομίας οPersichetti ήθελε να είναι ενοποιητικός, ήθελε να χρησιμοποιήσει ότι αρμονικό, μελωδικό, και τονικό υλικό που θα ταιριάζει στην επιθυμητή έκφραση.

Έγραψε, Σε όσους έχουν απελευθερωθεί από οποιοδήποτε επαναστατικό κίνημα, δίνεται μια γενναιόδωρη επιλογή θεμάτων, απεριόριστα τεχνικά μέσα και ένα πλήρες αρμονικό λεξιλόγιο. Η κληρονομιά όλων των γενεών είναι δική τους.

Υλικά από τον μεσαιωνικό πολιτισμό και κουλτούρα, έως τη ζωή στα βουνά του Κεντάκι συνθέτουν την πένα τους …. Η υποχρέωσή τους προς τους πειραματικούς συνθέτες της δεκαετίας του 1920 που άνοιξαν το δρόμο είναι πολύσαφής.

Η ανησυχία του νεαρού συνθέτη πρέπει να είναι η αυτοπειθαρχία προς τηνενσωμάτωση της εμπειρίας.

Θα πρέπει να δηλώσει τον εαυτό του μαθητή όλων των σχολών τέχνης, εφόσον οι διανοητικές διαδικασίες τουσυνεχίσουν να λειτουργούν.

Η μουσική του εμπειρία θα πρέπει να τρέξει όλο το φάσμα των αιώνων και από αυτό το απόθεμα μπορεί να χτίσει τον συμπαγή ναό του.

Φαίνεται ειρωνικό το γεγονός ότι ορισμένοι συνθέτες, αυστηροί υποστηρικτές του δώδεκα φθογγισμού και της avant garde μουσικής, όπως ο George Rochberg, τράβηξε την προσοχή στις αρχές της δεκαετίας του 1980 για την επιστροφή τους στο “Νέο Ρομαντισμό», αγκαλιάζοντας πάλι την τονικότητα και «τη γραμμή» στη μελωδία, όταν συνθέτες όπως ο Persichetti την άφησαν.

Η φήμη του Persichetti έχει στηριχτεί σε μεγάλο βαθμό στις εξαιρετικές ικανότητες ως δάσκαλος, στο ταλέντο του ως και την αξιοσημείωτη δυνατότητα του ως συνθέτης.

Ο Simmonsδήλωσε ότι

η γνώση της τεχνικής σύνθεσης του είναι ίσως απαράμιλλη από οποιονδήποτε Αμερικανό συνθέτη, αλλά πολλοί έχουν σημειώσει μια ψυχρή αποσύνδεση στην τέχνη του και αμφισβήτησαν εάν μια μουσική προσωπικότητα αναδύεται από τη δεξιοτεχνία του βιρτουόζου.

Ο Page σε μια συνέντευξη με τον Persichettiτου ανέφερε ότι αισθάνθηκε “μια πληρότητα στην αρχιτεκτονική όλων όσων κάνει.

Ο Persichetti απάντησε ότι “αυθορμητισμός χωρίς το συνολικό σχεδιασμό και κάτι που τονπεριέχει δεν έχει καμία πραγματική αξία. Είναι απλά μια στιγμιαία ευχαρίστηση.

Αλλά αν σε όλο αυτό το σχέδιο μπορείς να έχεις αυτό τον αυθορμητισμό, αυτό είναι υπέροχο και νομίζω ότι το επιτυγχάνω μερικές φορές”

Η έλλειψη αυθόρμητης έκφρασης στη μουσική του μπορεί να ήταν εν μέρει αποτέλεσμα της ευχέρειας του Persichetti ως συνθέτη και πιανίστα, και εν μέρει λόγω της επιθυμίας του να γράψει μια εκτενή μουσική λογοτεχνία.

Ο Castaldo σχολίασε ότι Persichetti “ήταν πολύ ευέλικτος. Ήταν πολύ καλός.

Έπρεπε να δουλέψει μερικές φορές για κάτι, αλλά έπρεπε να συνεχίσει, γιατί έπρεπε να πάει [στο επόμενο κομμάτι].”

Ο Persichetti εντούτοις σχεδόν αυτόματα, χωρίς πολλή σκέψη και σε μεγάλη ποσότητα παρήγαγε μουσική.

Εργάστηκε συνεχώς στη σύνθεση του μυαλού του, σπάνια σε ηρεμία από τη δημιουργική δραστηριότητα.

Οι ιστορίες αφθονούν για τον συνθέτη, ο οποίος ήταν λάτρης της σύνθεση κατά την οδήγηση, καθώς ταξίδευε στη Νέα Υόρκη, ή σε μία από τις πολλές εμφανίσεις του ως προσκεκλημένος σολίστ, ή της στάσης του σε μια άκρη του δρόμου για να καταγράψει μια ιδέα.

Ο JosephCastaldo ρωτήθηκε αν πίστευε ότι αυτή η μεγάλη μουσική παραγωγή του Persichettiπαρεμπόδιζε τη φήμης του ως πιο εμπνευσμένος συνθέτη, ή

Κοιτάζοντας στα βάθη της ψυχής του με μια δημόσια αναγνώριση των [μόνο μερικών] έργων του; Νομίζω ότι πιθανώς υπάρχει κάποια αλήθεια σε αυτό.

Όχι τόσο όσο οι άνθρωποι τοποθετούνται σε αυτό όμως. Νομίζω με άλλο τρόπο.

Ήξερα τον Έζρα Πάουντ, τον ποιητή.

Τον θυμάμαι να μου λέει μια φορά, πριν καν γνωρίσω τον Persichetti, “Υπάρχουν δύο τρόποι να λειτουργώ κι ενεργώ στον κόσμο ως καλλιτέχνης.

Το ένα είναι, να γράφετε πολλά πράγματα και να καλύπτετε τον κόσμο με αυτά,” Αυτό το οποίο έκανε ο Pound ” ή να γράφετε, να ξοδεύετε όλο το χρόνο σας εργαζόμενοι σε μερικούς πολύτιμους λίθους, να τους γυαλίσετεκαι ο κόσμος να έρχεται σε σας για να δει ότι αυτά είναι όντως πολύτιμοι λίθοι.

Τώρα παίρνεις οποιαδήποτε στάση,και οι δύο δουλεύουν, αν έχεις ταλέντο, γιατί στην απόδοση-παραγωγή, όπου θα έχεις καλύψει τον κόσμο, θα υπάρχουν αυτοί οι λίγοι πολύτιμοι λίθοι.

Και σε αυτό οι άνθρωποι θα προσκολληθούν και θα σέβονται.”

Εξάλλου, είναι αλήθεια . . . ότι κρίνουμε έναν άνθρωπο, μετά το θάνατό του, από την καλύτερη δουλειά του.

Δεν τον κρίνεις από τα πράγματα που ήταν απαίσια ή έγιναν για κάποιο χαζό λόγο.

Υπάρχουν πολλά έργα του Μπετόβεν που δεν παίζουμε και, αν κάποιος τα παίζει, αναρωτιέσαι γιατί το παίζουν ότι όταν υπάρχει τόσο πολύ καλή μουσική Μπετόβεν.

Έτσι, το ίδιο θα πρέπει να ισχύει και για Persichetti.

Ακόμα και με αυτό το σχόλιο, αυτό που πρέπει να τον κρίνουμε είναι τα καλύτερα κομμάτια του,θα πρέπει να τον κρίνουμε από τα καλύτερα έργα του,

Και νομίζω ότι αυτό θα συμβεί.

*Είναι μαέστρος

Ακολουθήστε το kerkyrasimera.gr για να μαθαίνετε πρώτοι τα νέα από την Κέρκυρα.

Ακολουθήστε μας στο Instagram

Ακολουθήστε μας στο twitter

Ακολουθήστε μας στο Facebook