Ας ομονοήσουμε για χάρη των παιδιών μας (Γράφει ο Π. Γάλλιας)

Δυο παιδιά οκτώ και πέντε χρόνων. Δυο παιδιά. Ο Αριστοτέλης και ο Λέανδρος. Στην έναρξη της βραδιάς μας για τον Καποδίστρια. Στην Αυγουστιάτικη Πανσέληνο. Κράτησαν τη σημαία του αγώνα. Την αγκάλιασαν. Την φίλησαν. Την ανέμισαν. Την παρέδωσαν στον κόσμο. Δυο παιδιά οκτώ και πέντε χρόνων. Έδωσαν σημάδι ελπίδας.

Η βραδιά αυτή. Της Κυριακής 22 Αυγούστου του Σωτήριου έτους 2021. Αυτού του παράξενου καλοκαιριού. Η πανέμορφη. Η πλημμυρισμένη με σεληνόφως. Με μουσικές εξαίσιες. Και ποίηση. Και ερμηνείες μοναδικές. Πέρα από την καλλιτεχνική της διάσταση. [Γιατί ναι, ήταν πραγματικά μια παράσταση υψηλού επιπέδου!] Άφησε ένα έντονο αποτύπωμα αξιών.

Οι ιδέες της Επανάστασης των Ελλήνων. Ο λόγος ο σπαραχτικός του Καποδίστρια. Παρακαταθήκη για το μέλλον. Το μέλλον μας.

Η βραδιά αυτή άνοιξε με δυο παιδιά. Που κρατούσαν την σημαία του αγώνα. Του αγώνα για Ελευθερία. Η εικόνα αυτή. Με έπεισε πως ανάγκη επιτακτική. Μέγιστη. Είναι να ομονοήσουμε. Για χάρη των παιδιών μας. Και να τους πούμε την αλήθεια. Για τις ιδέες που ξεσήκωσαν τον αγώνα.

Αλλά να τους πούμε και για τα μίση. Για τις προδοσίες. Για τον εμφύλιο σπαραγμό. Τις φυλακίσεις. Τις εξορίες. Για να καταλάβουν.

Εμείς μεγαλώσαμε με μια ψευδή εξιδανίκευση της ιστορίας. Μυθολογική. Μας δίδαξαν τα ένδοξα. Τα ηρωικά. Παραποιώντας. Αποκρύπτοντας τα άλλα. Εμείς ας πούμε στα παιδιά μας ολόκληρη την Ιστορία. Με όλο το φως. Και όλα τα σκοτάδια της.

Ας τους πούμε για τα κελιά του Κολοκοτρώνη. Για την ατίμωση του Καραϊσκάκη. Για την δολοφονία του Καποδίστρια. Ας τους πούμε για τις εξορίες. Για τον εξοστρακισμό του Θεμιστοκλή. Για το κώνειο του Σωκράτη. Για τον Άη Στράτη. Για την Μακρόνησο. Ας τους πούμε για τον εμφύλιο σπαραγμό. Για τον αδερφό που σκοτώνει αδερφό. Ας τους πούμε για τα Άουσβιτς. Για τα Τσερνόμπιλ. Ας τους πούμε για τους πάγους που λιώνουν. Για τα παιδιά που πεινάνε. Για τα παιδιά που διψάνε. Για την παρανοϊκή συσσώρευση του πλούτου της γης σε λίγους. Ας τους πούμε για τα ζώα που θανατώνονται. Για τα δάση που καίγονται. Ας τους πούμε για το άδικο από άνθρωπο σε άνθρωπο. Για τα εγκλήματα του ανθρώπου προς τη φύση. Για τη βία. Για τις παιδοκτονίες. Τις γυναικοκτονίες. Για την ανισότητα. Για την αδικία.

Ας τους μιλήσουμε. Με παρρησία και ειλικρίνεια. Και ας τους δώσουμε την σκυτάλη αναμμένη με ελπίδα.

Και ας τους πούμε για τον Καποδίστρια και τον Μακρυγιάννη. Για τον Ρήγα και τον Ελύτη. Για τον Παπαδιαμάντη και τον Ρίτσο. Για τον Παπανικολάου και όλους τους επιστήμονες που νικάνε τις αρρώστιες. Για την τέχνη και την ομορφιά που μηδενίζουν τη φθορά. Για την αγάπη και την αδερφοσύνη που ξορκίζουν το θάνατο.

Και ας τους σιγοτραγουδήσουμε τον Ύμνο. Όχι σαν εμβατήριο. Αλλά σαν προσευχή. Στην Ελευθερία. Και σαν υπόσχεση. Πως θα στέρξουμε μαζί τους να αλλάξει ο κόσμος.

Και ας κάνουμε ξανά σύνθημα μας την Ειρήνη. Την Αδελφοσύνη. Την Ισότητα. Την Δικαιοσύνη.

Όλες αυτές τις αξίες που ενέπνευσαν τον αγώνα των Ελλήνων. Που εμπνέουν τον κάθε αγώνα για Ελευθερία.

Δυο παιδιά οκτώ και πέντε χρόνων. Δυο παιδιά. Ο Αριστοτέλης και ο Λέανδρος. Στην έναρξη της βραδιάς μας. Για τον Καποδίστρια. Στην Πανσέληνο. Κράτησαν τη σημαία του αγώνα. Την αγκάλιασαν. Την φίλησαν. Την ανέμισαν. Την παρέδωσαν στον κόσμο.

Αδέρφια, ας ομονοήσουμε για χάρη των παιδιών μας. Γιατί τα παιδιά μας είναι η τελευταία μας ευκαιρία.

Υ.Γ. Στη φωτογραφία ο οκτάχρονος Αριστοτέλης Κοσκινάς και ο πεντάχρονος Λέανδρος Σπυρίδων Κοσκινάς, στην έναρξη της συναυλίας μας για τον Καποδίστρια, την Κυριακή 22 Αυγούστου 2021, στο Παλαιό Φρούριο της Κέρκυρας.

Ακολουθήστε το kerkyrasimera.gr για να μαθαίνετε πρώτοι τα νέα από την Κέρκυρα.

Ακολουθήστε μας στο Instagram

Ακολουθήστε μας στο twitter

Ακολουθήστε μας στο Facebook