Δείγματα αρχών μιας αέναης εποχής, επί Σπύρου Ραθ.

Βουσολίνου Ανυφαντή Ελένη

Η πολιτική ιδιότητα κάθε ανθρώπινης ύπαρξης, στην οποία πέρα από πράξεις εκλέγεσθαι εμπεριέχεται και παίζει ιδιαίτερο ρόλο κάθε πράξη εκλέγειν και καθημερινής πόρευσης πραγμάτωσης βάσει ανάλογης κοσμοθεωρίας περί των κοινών, αφήνει τα ίχνη της στην ιστορική διαχρονία, είτε ζωηρά είτε άηχα. Στην περίπτωση του αείμνηστου Σπύρου Ραθ η κάθε πολιτική του έχει αποτυπώσει το ανεξίτηλο της συνολικής διάστασης τόσο της ίδιας της πολιτικής του ιδεολογίας όσο και  της εν γένει συνολικής κοινωνικής του συγκρότησης, που πάντα μετουσιωνόταν σε πραγμάτωση ουσίας για το κοινό καλό.

Μένοντας σε δύο βασικά τεκμήρια αυτής της συνολικής αποτύπωσης, τόσο τις προσωπικές καταγραφές του όσο και τις προσωπικές παρεμβάσεις του, αν και ο ίδιος ως Δήμαρχος, όπως θα περίμενε κανείς, θα έπρεπε απλά να περιμένει να εφαρμόζεται καθημερινά σε πράξη η κάθε εντολή και μόνο να ελέγχει και να αναθεωρεί για το καλύτερο της τότε Δημοτικής Αρχής, μπορεί να προκύψει ένα πλαίσιο της πολιτικής σοβαρότητας που του ενέπνεε καθημερινά.

Το Ημερολόγιο Εξορίας, εκδ. Πλους, 1996, αναδύει την βαθιά πολιτική και κοινωνική δυναμική του για την αξία της ίδιας της ζωής με την απόλυτη πάντα αγάπη του προς τον τόπο του και ευρύτερα προς την Ελλάδα. Η πράξη του, ως πρώτου Δημάρχου που κατά την περίοδο της δικτατορικής επταετίας παραιτείται από το αξίωμά του, ήτοι στις 26 Απριλίου 1967, άμεσα δηλώνοντας με την πράξη του την αποστροφή του στην κατάλυση της Δημοκρατίας, μην περιμένοντας κινήσεις άλλων, έδωσε τον παλμό της συνολικής του ταυτότητας. Οι θέσεις του και οι πράξεις του, πάντα σε άμεση ταύτιση, δίνουν ηχηρά παραδείγματα για την αξία που εμπεριέχει το αξίωμα της Δημοτικής Αρχής για εκείνον που πρώτιστα υπηρετεί τον τόπο του. Περαιτέρω, κάθε άρθρο του, κάθε προφορική ή γραπτή  διατύπωση, κάθε δημοσίευση άφηνε την ίδια αναζήτηση: την ευγένεια της ψυχής του και την παράλληλη πραγμάτωση του ανάλογου εγχειρήματος για τη διασύνδεση έργου και λόγου. Και, φυσικά, ο ίδιος ως αγωνιστής κατά της κάθε φασιστικής αχρειότητας και ως κρατούμενος στην περίοδο του 2^ου Παγκοσμίου Πολέμου ποτέ δεν έπαψε να σχεδιάζει την επόμενη ημέρα για την επίτευξη του κάθε καλού για την κοινωνία του. 

Περαιτέρω, όταν ως Δήμαρχος, από το 1975 έως το 1978, είχε στα χέρια του την τύχη της Κέρκυρας, το χαμόγελο της ευγένειάς του προς όλους αποτύπωνε την αναλλοίωτη αγάπη του για το σκοπό του: όλα για διαμόρφωση του σήμερα και την ανάδυση του αύριο για όλους, χωρίς εξαιρέσεις, γιατί αυτό καλούσε η ίδια η Κέρκυρα, προκειμένου να επιβίωνε με αξιώσεις αντάξιες της ιστορίας της. Μέσα σε αυτήν την aprioriαρχή που τον οδηγούσε καθημερινά, δεν άφηνε, με κάθε σημασία και ιδεολογίας και πράξης, ούτε ένα σκουπίδι στην αγαπημένη του πόλη, τα σκουπίδια έπρεπε να είναι στο καλάθι. Δήμαρχος, πρώτα, όμως από όλα Κερκυραίος που αν άφηνε το σκουπίδι καταγής θα τον πλήγωνε, δεν προχωρούσε, εάν δεν έθετε σε πράξη την κοσμοθεωρία του, ατό λοιπόν, δεν έφυγε ποτέ από την ολότητα αυτής της υψηλής προσωπικότητας, γιατί ήξερε να πέφτει χαμηλά η ίδια η Κέρκυρα.

Και, με τη θύμηση σε ένα άλλο Ημερολόγιο Εξορίας, εκείνο του Ρίτσου, η σιωπή δεν είναι καταφύγιο, κοντολογίς, ποτέ δε σώπαινε ο Σπύρος Ραθ για την Κέρκυρά του, και με λόγια και με πράξεις.

*δημοσιεύθηκε στο φύλλο 14ης-10-2023 της ΚΣ στη στήλη “Απο τα παλιά στο σήμερα”

Ακολουθήστε το kerkyrasimera.gr για να μαθαίνετε πρώτοι τα νέα από την Κέρκυρα.

Ακολουθήστε μας στο Instagram

Ακολουθήστε μας στο twitter

Ακολουθήστε μας στο Facebook