Η Κερκυραϊκή Θεατρική Σκηνή, πρωτοπορεί για άλλη μια φορά με το έργο TOC X2

ΗΛΙΑΣ ΜΙΧΑΛΑΡΕΑΣ

Η Κερκυραϊκή θεατρική σκηνή, πρωτοπορεί για άλλη μια φορά, επιλέγοντας να ανεβάσει το θεατρικό έργο του Γάλλου συγγραφέα Laurent Bafflie “Tοκ – Tοκ”. Πρόκειται για μια ξεκαρδιστική κωμωδία, που η σκηνοθεσία καταφέρνει να χρησιμοποιήσει τα κωμικά της στοιχεία για να αναδείξει ανατρεπτικές προεκτάσεις που αφορούν στην σχέση μεταξύ παθολογικού και φυσιολογικού, ατομικού και συλλογικού, ρόλων ατόμου και κοινωνίας.
Οι ηθοποιοί, πετυχαίνουν μέσα από την ερμηνεία τους και τις ευφυείς σκηνοθετικές παρεμβάσεις, αποφεύγοντας επιμελώς να σοκάρουν, να αναδείξουν βαθιές κρυμμένες πτυχές της ανθρώπινης προσωπικότητας, καθιστώντας μας, εμάς τους θεατές, συμμέτοχους της ανατομίας της ψυχής μας.
Καταφέρνουν να μας κάνουν να νοιώσουμε, πως το βίωμα της θεατρικής πράξης, βρίσκεται δυνάμει μέσα στον καθένα μας, ως ανάγκη δημιουργίας και έκφρασης, ως υπερβατική διαδικασία.
Η σκηνογραφία, λιτή και ουσιώδης, υπηρετεί με έξοχο τρόπο την θεατρική πράξη, δημιουργώντας την απαραίτητη προοπτική που έχει ανάγκη το θεατρικό κείμενο και ο θεατρικός χώρος.
Οι συντελεστές του έργου, υποστηρίζοντας με αριστοτεχνικό τρόπο την κωμωδία, μας βοηθούν να ξεπεράσουμε τις άμυνες που δημιουργεί ο φόβος της αρρώστιας, χωρίς ταυτόχρονα να “παίζουν” με τον “τρελό του χωριού” και να καταλάβουμε πως η κοινωνική παθολογία αντανακλάται πολλές φορές στο άτομο με την μορφή της ατομικής παθολογίας. Σε αυτή την θεατρική παράσταση δεν θα πάμε για να σπάσουμε πλάκα, θα πάμε για να γελάσουμε με την καρδιά μας.
Ο συγγραφέας του έργου εστιάζει στις αξίες της ομάδας, της συλλογικότητας, του ενδιαφέροντος για τον άλλο, της αλληλεγγύης, που δρουν θεραπευτικά ανακουφίζοντας τον ανθρώπινο πόνο, που επιτείνεται από την εμπορευματοποίηση της αρρώστιας και της δυστυχίας.
Το χρήμα ως βασικός διαμεσολαβητής των αλλοτριωμένων ανθρώπινων σχέσεων, αντικαθίσταται από το ενδιαφέρον για τον άλλο.
Οι ρόλοι λοιπόν αποκτούν θετικό περιεχόμενο όταν βρίσκονται στην υπηρεσία των ανθρώπων. Σε αυτή την περίπτωση, ο ρόλος του ειδικού αποκτάει νόημα, σημασία, περιεχόμενο, μόνο μέσα στην ανθρώπινη ομάδα. Όταν οι άνθρωποι νοιώθουν σημαντικοί υπηρετώντας τους ρόλους δημιουργούν ένα κενό ύπαρξης, ένα υπαρξιακό αδιέξοδο, που ενίοτε οδηγεί στην κοινωνική και ατομική παθολογία.
Διακωμωδεί εύστοχα τις διαγνωστικές ταμπέλες, τα διαγνωστικά κριτήρια, δείχνοντας πως ο άνθρωπος που πάσχει δεν μπορεί να μειωθεί στο σύνολο των συμπτωμάτων του. Αντίθετα είναι μια ενιαία και καθολική προσωπικότητα που πάσχει μέσα σε ένα συγκεκριμένο κοινωνικό, οικονομικό και ιστορικό περιβάλλον. Με αυτόν τον τρόπο επιφέρει ένα ισχυρό πλήγμα στον στιγματισμό και τον κοινωνικό αποκλεισμό.
Με ένα αριστουργηματικό θεατρικό κείμενο, ανάλογα σκηνοθετικά και σκηνογραφικά ευρήματα, και άριστες υποκριτικές ερμηνείες, απομυθοποιείται εκείνη η επιστήμη, που γίνεται μέρος της βιοεξουσίας και τίθεται εκ νέου ο προβληματισμός πως, ίσως, τα γραφεία των ψυχολόγων και τα ιατρεία των ψυχιάτρων, πρέπει να αντικατασταθούν από την φιλοσοφία, τις φιλοσοφικές συζητήσεις, την οργανωμένη συλλογική ζωή και τις θεατρικές αίθουσες.
Οι συντελεστές της παράστασης αποφεύγοντας το εύκολο, χωρίς ουσία γέλιο, που επιφανειακές “θεατρικές” ατάκες με την μορφή ανεκδότων μπορούν να προκαλέσουν, μας κάνουν να γελάσουμε με την ψυχή μας, νοιώθοντας πως το ουσιαστικό γέλιο είναι θεραπευτικό!

Ακολουθήστε το kerkyrasimera.gr για να μαθαίνετε πρώτοι τα νέα από την Κέρκυρα.

Ακολουθήστε μας στο Instagram

Ακολουθήστε μας στο twitter

Ακολουθήστε μας στο Facebook