Η προσφορά ως κοινωνικό βαρόμετρο

Με αφορμή ένα δημοσίευμα της χρονιάς που μας πέρασε για έναν μαθητή δημοτικού που δώρισε το μποναμά του στο Ιατρείο της Κέρκυρας, οι παρακάτω σκέψεις.

Τι θα ήταν η ζωή χωρίς προσφορά και τι θα ήταν η προσφορά χωρίς την χαρά.

Από το γάλα της μάνας μας ως τη μπουκιά από το κολατσιό μας που δίνουμε στο συμμαθητή μας βιώνουμε την έννοια της προσφοράς στον άνθρωπο. Από τη συνδρομή μας στους Ιατρούς του Κόσμου ως το Σύλλογο της γειτονιάς μας που μαζεύει δώρα για το ορφανοτροφείο ζούμε την προσφορά στο σύνολο. Από την εθελοντική αιμοδοσία ως την διάσωση ταλαιπωρημένων ζώων συμμετέχουμε στην προσφορά στον κύκλο της ζωής. Από το δώρο των παιδιών μας στο Χαμόγελο του Παιδιού ως τη συμμετοχή τους σε προγράμματα εθελοντισμού, διδάσκουμε την προσφορά στην επόμενη γενιά.

Είναι γεγονός, που επιβεβαιώνει και η σύγχρονη ψυχολογία, ότι η ψυχική ικανοποίηση που βιώνει το άτομο μέσω της προσφοράς σε άλλα άτομα, ομάδες ή στο κοινωνικό σύνολο, είναι ωφέλιμη για την ψυχολογία του και τον αυτοπροσδιορισμό του.

Αυτό που είναι επίσης γεγονός είναι ότι η διαφήμιση αυτής της προσφοράς, αφαιρεί μεγάλο τμήμα της αξίας της και θέτει υπό αμφισβήτηση την ίδια την πράξη.

Ο μικρός μαθητής που δώρισε τον μποναμά του στο ιατρείο καλά έκανε. Όσοι αποφάσισαν να τον κάνουν πρωτοσέλιδο, όμως έκαναν λάθος. Αφαίρεσαν από το παιδάκι την αίσθηση της προσωπικής εσωτερικής χαράς και ικανοποίησης που δίνει στην ψυχή η προσφορά. Δημιούργησαν στο παιδί την εντύπωση ότι η προσφορά έχει νόημα όταν γίνεται ευρέως γνωστή.

Δυστυχώς, το φαινόμενο της αυτοδιαφήμισης της καλοσύνης, συχνά συναντιέται στα μέσα κοινωνικής δικτύωσης όπου καθένας έχει την ευκαιρία να μιλάει για τον εαυτό του. Αναρτήσεις όπως “έδωσα τη σακούλα με τα ψώνια μου στον Αφγανό πρόσφυγα” και φωτογραφίσεις μέσα από την αίθουσα αιμοδοσίας συνοδεία κειμένου “κάντε το κι εσείς, αξίζει”, δείχνουν, εκτός από προσωπική ανασφάλειακαι ανάγκη αποδοχής, κάτι πιο σοβαρό: κοινωνική ανωριμότητα που έχει αντίκτυπο στο σύνολο.Φανερώνουν ότι η προσφορά στο σύνολο δεν ενυπάρχει στον εαυτό αλλά ξεχωρίζει ως κάτι έκτακτο και μεγίστης σημασίας για το άτομο.

Η συνειδητοποίηση ότι η προσφορά στον άνθρωπο και στο σύνολο είναι μια θεμελιώδης πράξη κοινωνικής συμβίωσης, εξέλιξης και αρμονίας μοιάζει μάλλον αδύναμη, στην κερκυραϊκή κοινωνία τουλάχιστον.

Το αυθαίρετο αυτό προσωπικό μου συμπέρασμα, που μακάρι να είναι εσφαλμένο, ερμηνεύει ίσως και την πολιτική πενία αλλά και τις μικροπολιτικές έριδες των τελευταίων χρόνων στον τόπο μας.

Μόνον όταν πολίτες και πολιτικοί συνειδητοποιήσουμε τι σημαίνει προσφορά, μόνο τότε κάτι μπορεί να αλλάξει.

(δημοσιεύθηκε στο φύλλο 15ης -5-2019 της Κ.Σ.)

Ακολουθήστε το kerkyrasimera.gr για να μαθαίνετε πρώτοι τα νέα από την Κέρκυρα.

Ακολουθήστε μας στο Instagram

Ακολουθήστε μας στο twitter

Ακολουθήστε μας στο Facebook