Καρδιά μου…

Θυμάσαι που παίζαμε στο χαλί με τα αυτοκινητάκια; Τα τετράγωνα μοτίβα ήταν το πάρκιγκ και πάσχιζα μέσα τους να κάνω τις πιο δύσκολες μανούβρες.
Θυμάσαι που είχα βρει ένα συρτάρι του παππού με έγγραφα και μια σφραγίδα και όλο σφράγιζα και υπέγραφα κάνοντας

την υπάλληλο;
Ή το άλλο με το σίδερο και τη σιδερώστρα που καμωνόμουν την ιδιοκτήτρια στεγνοκαθαριστηρίου;
Κι ύστερα, που τα χρόνια με έφεραν στην άλλη πλευρά, του γονιού, θυμάσαι που διπλωνόμουν στο πάτωμα και έβαζα στη σειρά τα playmobil, τους γκορμήτες, που χτένιζα την Barbieκαι έψαχνα ώρες για ένα χαμένο ροζ γοβάκι κάτω από το κρεβάτι μαζί με τα παιδιά;
Θυμάσαι καρδιά μου;
Θυμάσαι που έφτιαχνες έναν κόσμο δικό σου, καινούργιο; Έναν κόσμο που κανείς δε θα κατανοούσε κι αυτό φυσικά δεν σε ενδιέφερε; Που μετά παρακολουθούσες γοητευμένη, τον ίδιο κόσμο να τον φτιάχνουν τα παιδιά σου;
Στην πλατεία Βικτωρίας, στην Ειδομένη, στο camp της Κορίνθου, στη Μόρια υπάρχει αυτός ο κόσμος. Υπάρχουν πολλοί τέτοιοι κόσμοι γιατί υπάρχουν παιδιά. Παιδιά που δεν γεννήθηκαν για να κοιμούνται στις πλατείες και στους καταυλισμούς, ούτε να παίζουν με μια τρύπια μπάλα ή μια συσκευασία από γιαούρτι. Θα ήθελαν να χτίζουν ένα βενζινάδικο playmobil και να χτενίζουν τη Barbie. Αλλά είναι άπλυτα, δεν φορούν τα σωστά ρούχα, δεν τρώνε το σωστό φαγητό, δεν έχουν παιχνίδια, δεν έχουν καν ιδιωτικότητα και δεν πηγαίνουν σχολείο. Θυμάσαι καρδιά μου που σε κάποια σχολεία θεωρήθηκαν ανεπιθύμητα; Όχι από τα άλλα παιδιά, από γονείς. Από συλλόγους γονέων! Ελλήνων γονέων!
Η προσφυγιά είναι μια πληγή στην κοιλιακή χώρα της οικουμένης. Ένα τραύμα που αιμορραγεί ακατάσχετα και προκαλεί συνέπειες, όπως το εμπόριο οργάνων και την παιδική πορνεία που σύγχρονοι βρικόλακες συντονίζουν στα σκοτάδια της ανθρωπότητας.
Ο Μάριος Λώλος, ένας μεγάλος φωτογράφος κατόρθωσε να καθαρίσει τον φακό του από το αίμα και μέσα στην πληγή να δει την παιδική ψυχή που εκφράζεται αγνά, ασχημάτιστα, που ερμηνεύει τον κόσμο με το ατόφιο συναίσθημα της ψυχής, το ίδιο με εκείνο που φτιάχνει πάρκιγκ αυτοκινήτων στο χαλί ενός ζεστού σπιτιού και που αγωνιά για το ροζ γοβάκι της Barbie.
Φωτογραφίες μαχαίρια και μέσα σε καθεμιά τους ένα ελάχιστο κομματάκι ελπίδας, μικρό όσο η κόρη ενός παιδικού ματιού που ελπίζεις να βλέπει πέρα από το αίμα, καρδιά μου.
Καρδιά μου, ο πόνος δεν είναι μόνο δικός σου, και τουλάχιστον αυτό κάτι είναι…

*φωτο επάνω: Η έκθεση φωτογραφίας “Παιδιά που είδα”, του Μάριου Λώλου, διαρκεί ως τις 15 Νοεμβρίου 2020, στη Δημοτική Πινακοθήκη Κέρκυρας

δημοσιεύθηκε στο φύλλο 21ης-10-20 της ΚΣ στη στήλη Αλι-θινά!

Ακολουθήστε το kerkyrasimera.gr για να μαθαίνετε πρώτοι τα νέα από την Κέρκυρα.

Ακολουθήστε μας στο Instagram

Ακολουθήστε μας στο twitter

Ακολουθήστε μας στο Facebook