Κρίση ή γύρισμα της ιστορίας;

Προχθές που άνοιξαν τα εστιατόρια, τα καφέ, τα μπαράκια, ένιωσα μια μεγάλη αμηχανία.

Ως γνήσια εκπρόσωπος της μεσογειακής φυλής, ετοιμάστηκα ψυχολογικά,

σωματικά και ενδυματολογικά για την έξοδό μου. Περπατώντας  μέσα στις γόβες μου όλη την πόλη, συνειδητοποίησα πόσο δύσκολο είναι να ξαναβάζει κανείς τα πόδια του σε στενά παπούτσια μετά από αρκετό διάστημα.

Κοιτούσα τους άλλους και μιλούσα μαζί τους, χαμογελώντας για να κρύψω πόσο πιεζόμουν. Παράλληλα όμως, υποψιαζόμουν ότι ακόμη και όσοι δε φορούσαν γόβες, ένιωθαν την ίδια πίεση με μένα.

Όσο κι αν η παραδοχή είναι δύσκολη, είναι δύσκολη και η πραγματικότητα.

Ας μην ξεχνάμε ότι χώρα μας, παρότι τα πήγε θαυμάσια στη διαχείριση της κρίσης του κορωνοϊού – κυρίως χάρη στην επιστημονική ομάδα – μόλις βγήκε από την οικονομική, επίπονη, μακροχρόνια  κρίση. Μόλις ξεκινήσαμε να ζούμε λίγο καλύτερα και… εντελώς απροειδοποίητα, ήρθαμε αντιμέτωποι με το απρόβλεπτο και τον μεγάλο φόβο που αυτό γεννά.

Θυμάμαι το πρώτο διάστημα από το ξέσπασμα της ελληνικής κρίσης. Η ανέχεια είχε γεννήσει συλλογική κατάθλιψη. Η συνθήκη ήταν γεμάτη μεμψιμοιρία. Η απελπισία ήταν ο κανόνας και πολλές προσπάθειες δημιουργικότητας με σκοπό τη διέξοδο, ήταν συνήθως άτσαλες και μελαγχολικές απόπειρες χειροτεχνίας, εναλλακτικού εμπορίου και άλλα τέτοια ουτοπικά που τέλειωσαν όπως κάθε τι αφύσικο σε ξένο περιβάλλον.

Πολλές άλλες προσπάθειες ωστόσο πήγαν καλά. Όσοι μπόρεσαν μέσα στην κρίση να δουν ευκαιρίες, να αξιοποιήσουν τις νέες τεχνολογίες, να αναζητήσουν τη λύση στο μέλλον, χωρίς να επιστρέφουν στο παρελθόν, τα κατάφεραν. Όχι μόνον τα κατάφεραν, οδήγησαν και το κοινωνικό σύνολο κάποια βήματα μπροστά.

Η κρίση του κορωνοϊού που μοιάζει τώρα με απειλή, μπορεί να μετατραπεί στην ευκαιρία για πρόοδο σε ένα ανθρώπινο και έλλογο πλαίσιο που μάλλον έχουμε όλοι ανάγκη.  Το φρένο στην ξέφρενη κατανάλωση άσκοπου χρόνου και χρήματος, στις άσκοπες και ανούσιες μετακινήσεις, στο άμετρο μιας ολόκληρης εποχής, στη νοοτροπία που εκκόλαπτε για χρόνια την ελληνική κρίση μπορεί να αποδειχθεί λύτρωση. Η στροφή προς τον εαυτό, η προσήλωση σε αξίες όπως η βραδύτητα (μεγάλη και ξεχασμένη αξία), η ποιότητα (φαγητό χωρίς πλαστικό περίβλημα), η περιφρούρηση της υγείας των ευάλωτων ανθρώπων, η επαφή με τη φύση και η προστασία της, αυτά και άλλα, ίσως σημαίνουν πολύ περισσότερα και σημαντικά, ίσως σημαίνουν ένα γύρισμα της ιστορίας για την ανθρωπότητα.

Είναι γεγονός πως τα στενά παπούτσια κανείς δεν τα θέλει, όμως αν ρωτήσετε εμάς τις γυναίκες θα σας πούμε πως στην αρχή μόνον δυσκολεύουν, μετά χαρίζουν ύψος και χάρη στο περπάτημα, αρκεί να πηγαίνει κανείς προς τα μπρος, ποτέ πίσω. Α, και να μην σκύβει!

*δημοσιεύθηκε στο φύλλο 27ης-5-2020 της ΚΣ στη στήλη Αλι-θινά!

Ακολουθήστε το kerkyrasimera.gr για να μαθαίνετε πρώτοι τα νέα από την Κέρκυρα.

Ακολουθήστε μας στο Instagram

Ακολουθήστε μας στο twitter

Ακολουθήστε μας στο Facebook