Μνήμη Σπύρου Α. Χανδρινού

Το δειλινό της Λαμπρής, στους Αυλιώτες, στο πατρογονικό του σπίτι, με τα παιδιά και τα εγγόνια του δίπλα του, άφησε αθόρυβα την τελευταία του πνοή ο Σπύρος Χανδρινός. Ο ρομαντικός συλλέκτης, ο αυτοδίδακτος λαογράφος και καταγραφέας των παραδόσεων του χωριού μας.

Ο Σπύρος Χανδρινός υπήρξε ένας αληθινά σπάνιος άνθρωπος, από εκείνους που χαράσσονται στο νου και μένουν στη μνήμη όσων έχουν την τύχη τους γνωρίσουν. Γεννήθηκε το 1942, τελευταίος από τα πέντε παιδιά του Αριστείδη Χανδρινού, ενός εγγράμματου και άξιου νοικοκύρη. Τα δύσκολα μεταπολεμικά χρόνια δεν του επέτρεψαν να σπουδάσει. Όμως αυτή η τυπική σχέση του με την εκπαίδευση, καθόλου δεν τον εμπόδισε να αναπτύξει τις ξεχωριστές ικανότητές του.

Από πολύ μικρός εκδήλωσε το ενδιαφέρον του να συλλέγει ό,τι παλιό έβρισκε και θεωρούσε πολύτιμο, νιώθοντας καμάρι για κάθε νέο του απόκτημα: βιβλία, κέρματα, γραμματόσημα, κάρτες, διάφορα χειροποίητα μικροαντικείμενα που έπαυαν να έχουν χρηστική αξία.

Ο καιρός πέρασε, ο Σπύρος ανδρώθηκε, υπηρέτησε τη στρατιωτική του θητεία, επέστρεψε στο πατρικό του, κοντά στους ηλικιωμένους γονείς του, ανέλαβε με ευσυνειδησία τις εργασίες του σπιτιού και των χτημάτων του, απέκτησε τη δική του υποδειγματική οικογένεια. Όμως, δεν εγκατέλειψε ποτέ την μεγάλη του αγάπη: τη συλλογή λαογραφικού υλικού.

Θέτοντας ουσιαστικά όλη τη ζωή του στην υπηρεσία της συλλογικής μας μνήμης, κατόρθωσε να προστατεύσει τα αποτυπώματα των ανθρώπων στο παρελθόν. Με την επιμονή και την υπομονή του, διέσωσε έναν κόσμο που εάν δεν εκείνος δεν υπήρχε, θα είχε οριστικά εξαφανιστεί.

Κατέγραψε κάθε λογής προφορικές μαρτυρίες από τους γεροντότερους, που μας συνδέουν με τις βαθύτερες ρίζες μας. Συγκέντρωσε κάθε λογής αντικείμενα, συχνά ξοδεύοντας από το υστέρημά του, όχι με σκοπό να τα εκμεταλλευτεί κάποτε, αλλά να τα φυλάξει ευλαβικά, ώστε να στεγαστούν σ’ ένα λαογραφικό Μουσείο, σ’ έναν χώρο γνωριμίας με το παρελθόν μας, δηλαδή με τη συλλογική μας αυτογνωσία. Χωρίς ο ίδιος να το επιδιώξει, με το παράδειγμά του, μας δίδαξε την προσήλωση σ’ έναν όμορφο σκοπό για την ωφέλεια του συνόλου και την απαιτούμενη θυσία για την επίτευξή του.

Πάντοτε ξεχώριζε για την διαρκή καλή του προαίρεση καθώς και για την πηγαία κι ανυπόκριτη ευγένειά του. Ήταν εντυπωσιακά φιλομαθής και διάβασε πολύ στη ζωή του, αποκτώντας μια πλατιά μόρφωση, κατορθώνοντας να διατηρήσει μια αξιοθαύμαστη ισορροπία.

Γιατί, η αγάπη του για την παράδοση, δεν τον εμπόδισε να δημιουργήσει μια ευτυχισμένη πολύτεκνη οικογένεια, έχοντας άξια συνοδοιπόρο στο πλάι του τη λατρεμένη του σύζυγο Άννα. Κι όταν εκείνη έφυγε πρόωρα, συνέχισε -λαβωμένος αλλά όρθιος- το ταξίδι της ζωής. Στάθηκε σταθερά προσηλωμένος στα παιδιά του και ολοκλήρωσε τον μεγάλο σκοπό του, μέχρι που έκλεισε ο κύκλος της προσφοράς του.

Για όλους αυτούς τους λόγους, ο Σπύρος Χανδρινός κέρδισε την καθολική καταξίωση και τον ανυπόκριτο σεβασμό της τοπικής κοινωνίας. Στην κοινή μας συνείδηση, υπήρξε ένας άξιος Κερκυραίος, δημιουργικός, ευγενής και αισθαντικός.

Ακολουθήστε το kerkyrasimera.gr για να μαθαίνετε πρώτοι τα νέα από την Κέρκυρα.

Ακολουθήστε μας στο Instagram

Ακολουθήστε μας στο twitter

Ακολουθήστε μας στο Facebook