Μόνοι στο Μαθράκι: Ένας χρόνος μετά….

Και κάπως έτσι πέρασε ένας χρόνος. Και πέρασε τόσο γρήγορα που ούτε το καταλάβαμε. Τα στοιχήματα που έβαζαν κάποια όταν πρωτοήλθαμε ότι δε θα αντέξουμε το χειμώνα, τα χάσανε. Θεωρίες “συνωμοσίας” άκουσα πολλές. Δεθήκαμε με ανθρώπους, ζήσαμε στιγμές, βιώσαμε την πραγματικότητα του να ζεις σε ένα μικρό ακριτικό νησί.

Ας τα πάρουμε όμως από την αρχή. Ακόμα και χθες άκουσα από κάποιον ότι έχουν υπάρξει διάφορες θεωρίες γύρω από τον ερχομό μας εδώ. Κάποιοι είπαν ότι μας επιδότησε το κράτος και ήρθαμε. Κάποιοι άλλοι είπαν ότι με έφερε εδώ ο πρόεδρος κι ότι επιδοτείται αυτός. Επίσης άκουσα ότι με έφεραν εδώ με κάποιο σκοπό. Να ξεκαθαρίσω λοιπόν τα εξής και να σας πω πως για ότι λέω έχω αποδείξεις. Για όποιον λέει τις παραπάνω μπουρδολογίες να μου φέρει αποδείξεις και να έρθει να μου τα πει στη μάπα.

1. Δεν με έφερε ΚΑΝΕΝΑΣ !!! Έχω πει άπειρες φορές την ιστορία του πως ήρθαμε εδώ, και σε αυτή τη σελίδα και σε όλα σχεδόν τα ελληνικά τηλεοπτικά κανάλια. Αν ακόμα δεν τον έχετε εμπεδώσει παρακαλώ διαβάστε το άρθρο Η Απόφαση και το άρθρο Η Μετάβαση στο Μαθράκι .
2. Δεν με επιδότησε ΚΑΝΕΙΣ και ΠΟΤΕ !! Ακόμα και κάποια οργάνωση που ΜΕΤΑ τον ερχομό μας εδώ μας πλησίασε και μας είπε ότι επιδοτούν με 2500 ευρώ για τον πρώτο χρόνο κάθε μαθητή που μετακομίζει σε ακριτικό νησί, μας έδωσε 700 ευρώ και αυτό ήταν. Εξάλλου δεν ήρθαμε με σκοπό να μας επιδοτήσει κανείς ούτε έχω στηριχτεί ποτέ στη ζωή μου στις πλάτες άλλων και αυτό μπορεί να σας το επιβεβαιώσει όποιος με ξέρει.
3. Κάποιο άλλοι είπαν ότι εγώ ήρθα αναζητώντας δουλειά κι ότι αφού μου προσέφεραν δουλειά τους παράτησα σύξυλους γιατί ήμουν τεμπέλα, γιατί πήγαινα όποτε ήθελα, γιατί αυτό γιατί εκείνο. Ξεκαθαρίζω λοιπόν ότι δεν ήρθα ΠΟΤΕ αναζητώντας δουλειά, αλλά προσφέρθηκα για το καλοκαίρι να εργασθώ γιατί όπως μου είπαν είχαν πρόβλημα προσωπικού. Το στοματάκι μου δε το έχω ανοίξει ακόμα για τις συνθήκες κατά τις οποίες έφυγα και ούτε πρόκειται να το κάνω αν δεν προκληθώ. Να σημειώσω όμως κάπου εδώ ότι αχάριστη δεν είμαι και εκτιμώ αφάνταστα το ότι οι ίδιοι άνθρωποι μου βρήκαν ένα σπίτι να μείνω (με ενοίκιο εννοείται, όχι δωρεάν) και έδωσαν σε εμένα και στο παιδί μου ένα πιάτο φαί τις τρεις πρώτες μέρες μέχρι να έρθουν τα πράγματά μου. Επίσης να σημειώσω ότι για τις λίγες ημέρες που δούλεψα ΔΕΝ δέχτηκα τα χρήματα που μου πρόσφεραν και το έκανα σαν ευχαριστώ για τα παραπάνω που ανέφερα.
4. Έργάζομαι και στηρίζω εμένα τη μητέρα μου και τον Τασούλη χωρίς τη βοήθεια κανενός. Το εισόδημά μας αποτελείται από την μικρή σύνταξη της μαμάς μου και τα εισοδήματα από την εργασία μου. Στην ουσία δεν αφορά κανέναν απλά το ξεκαθαρίζω γιατί πολλές μπούρδες άκουσα ως τώρα.

Κι αφού λοιπόν ξεκαθαρίστηκαν κάποια πράγματα θα σας πω και το εξής. Στην αρχή κάποιοι βλέποντας ίσως τον δυναμισμό μου, τη μαχητικότητά μου, θεώρησαν ότι ήρθα εδώ να τους το παίξω κάποια, είπαν μάλιστα μερικοί “τι ήρθε αυτή, να μας κάνει κουμάντο;”. Για απαντήστε μου λοιπόν τώρα, ένα χρόνο μετά. Που σας έκανα κουμάντο και πότε έκανα κάτι για προσωπικό μου όφελος; Τι έχω εγώ να κερδίσω; Στο κάτω κάτω εγώ αν θελήσω τα μαζεύω όπως ήρθα και φεύγω. Και σπίτι έχω δικό μου και τίποτα εδώ να με κρατάει…έτσι δεν είναι; Σας απέδειξα όμως ότι ήρθα και έγινα ένα με εσάς, σας έδειξα ότι νοιάζομαι για αυτόν τον τόπο και για όλους σας. Όποτε φώναξα και πάλεψα ήταν για κάτι που αφορά το νησί και όχι εμένα. Πλέον πολλοί το έχουν καταλάβει και με στηρίζουν. Για τους υπόλοιπους…δεν πειράζει. Συνεχίστε να γκρινιάζετε για τα στραβά του νησιού αλλά μόλις βλέπετε κάποιον να κάνει κάτι να τον πετροβολείτε…

Δεν ενδιαφέρομαι να μου πει κανείς μπράβο ούτε να μου δώσει εύσημα. Δε με νοιάζουν οι τίτλοι, οι καρέκλες, τα προεδριλίκια. Κρατήστε τα για να γεμίζετε τις τσέπες σας και να νιώθετε σημαντικοί. Εγώ ξέρω ποια είμαι και αυτοί που με αγαπούν ξέρουν επίσης ποια είμαι.

Και μια που μίλησα για αυτούς που με αγαπούν και αγαπώ. Έχω βρει μια δεύτερη οικογένεια εδώ. Έχω δεθεί με κάποιους ανθρώπους που από την αρχή στάθηκαν δίπλα μου, μου έδωσαν μέχρι και την ψυχή τους, αγάπησαν το παιδί μου και μας έβαλαν στα σπίτια τους. Ξέρετε ποιοι είστε, δε χρειάζεται να αναφέρω ονόματα. Από το πειραχτήρι τον γείτονά μου τον κύριο Σαίνη που χωρίς αυτόν η ζωή θα ήταν βαρετή, στην αδερφούλα μου τη Ζούζα μου που είναι μια ψυχή από τις λίγες, στο Χρήστο το Γέη και την Αλεξάνδρα που είναι σα δεύτεροι γονείς μου και ο Τασούλης τους έκανες κι αυτούς παππούδες του, την Ευγενία και το Δανίλη που ΟΤΙ και να έχω χρειαστεί έχουν τρέξει, τη θεία την Αλεξάνδρα, το Σπύρο, το Τζίμη, την Αμαλία, τον κυρ Φάνη. Άνθρωποι που ακόμα και μέσα στο χειμώνα μας σκεφτόταν και μας νοιάζονταν, μας έφερναν αυγά, ψάρια, λαχανικά, αλλά πάνω από όλα την αγάπη τους. Και είναι και τόσοι μα τόσοι άλλοι που θα χρειαζόμουν ώρες να τους αναφέρω όλους. Όλοι ένας κι ένας. Ακόμα και αυτοί που στην αρχή ήταν διστακτικοί, σιγά σιγά γνωρίζοντάς μας ανοίχτηκαν και αυτοί, μας αγάπησαν και τους αγαπήσαμε. Ειλικρινά δεν έχω κανένα μα κανένα παράπονο από τους κατοίκους του νησιού. Τα παράπονα που κάνω κατά καιρούς αφορούν συνήθως διοικητικά ή κρατικά πράγματα.

Ήταν ένας χρόνος γεμάτος στιγμές όμορφες, γιορτές, παρελάσεις, γλέντια, γέλια, ανθρωπιά. Σας ευχαριστούμε όλους από καρδιάς που μας κάνατε να νιώσουμε σπίτι μας. Αν γυρνούσα πίσω στο χρόνο, θα το ξανάκανα? Χίλιες φορές ναι. Αν έχω σκοπό να φύγω; Όχι, ούτε εγώ ούτε ο Τάσος. Προσευχόμαστε μόνο να βρεθεί μια λύση για το γυμνάσιο για να μη χρειαστεί σε 3 χρόνια να φύγουμε λόγω αυτού. Αλλιώς, δεν πάμε πουθενά. Σας αγαπάμε, αγαπάμε αυτόν τον τόπο που έγινε τόπος μας και το μόνο που σας υπόσχομαι είναι ότι θα συνεχίσω να παλεύω για το δίκιο και για πράγματα σωστά για το νησί μας και εμάς. Να είστε όλοι καλά…ή όπως λέτε κι εσείς….η Παναγιά κοντά σας !

*Τζένη Γιαννοπούλου, η μητέρα του πανελληνίως γνωστού πια, Τασούλη, για τον οποίο 21 χρόνια μετά ήχησε και πάλι το κουδούνι του δημοτικού σχολείου Μαθρακίου

Ακολουθήστε το kerkyrasimera.gr για να μαθαίνετε πρώτοι τα νέα από την Κέρκυρα.

Ακολουθήστε μας στο Instagram

Ακολουθήστε μας στο twitter

Ακολουθήστε μας στο Facebook