Ο χρόνος είσαι εσύ.

Τις ρυτίδες στα μάτια μην τις αγγίξεις, ούτε τις άλλες, του χαμόγελου. Ο πλαστικός χειρουργός με κοιτούσε με κατανόηση κι αφού έκανε τη δουλειά του, προσθέτοντας μερικούς ακόμη πόντους στη ματαιοδοξία μου, πρότεινε να πιούμε ένα ποτό.

Στις ταινίες και στα γραφεία, το ποτό είναι πάντα ουίσκι. Τα γκλιν- γκλιν του ζεστού υγρού που ράγιζε τα παγάκια στα κρυστάλλινα ποτήρια, το απόγευμα που έγινε βράδυ και η παλιά μας φιλία, σχημάτισαν το απόλυτο κέλυφος για την απόλυτη συζήτηση.
Μόλις επιτέθηκες στο χρόνο, του είπα. Κι αν στο πεδίο της μάχης, όπως είναι ένα γυναικείο πρόσωπο, κερδίζεις, δεν είναι αυτή η πιο ουσιαστική νίκη.
Χαμογέλασε και με ρώτησε:
Δεν σου φτάνει το πτυχίο Ιστορίας; Ακόμη με το χρόνο ασχολείσαι;
Κι εσύ που σπούδασες Ιατρική, με το χρόνο ασχολείσαι.
Ξέρεις, του είπα, αφού ήπια μια γενναία γουλιά, ο χρόνος είναι κάτι παραπάνω από το κυνήγι της νιότης, των χρημάτων και της ίδιας της ζωής που θέλεις να κερδίσεις ως το τελευταίο δευτερόλεπτο.
Ο χρόνος είναι ο μελλοντικός σου εαυτός. Ο τελικός σου εαυτός.
Ο χρόνος είσαι εσύ.
Όσο και αν προσποιείσαι, όσους ρόλους και αν ντυθείς, όσο σημαντικός, ταπεινός ή βλάκας και αν καμώνεσαι ότι είσαι, όσο και αν αλλάξεις, τελικά ο χρόνος είναι αυτός που θα μιλήσει για σένα.
Ο χρόνος είναι αυτός που θα σε έχει φέρει στην πόλη που ζεις, που θα σου έχει διαλέξει επάγγελμα, σπίτι, εμφάνιση. Κυρίως όμως, ο χρόνος είναι αυτός που θα σου διαλέξει ανθρώπους.
Τον τελικό λογαριασμό ο χρόνος θα στον κάνει και με την αδικία, τη συκοφαντία, την αναγνώριση. Με το ποιος τελικά είσαι, ένα πρόσωπο ή ένα προσωπείο. Όμως, τον πιο μεγάλο λογαριασμό, ο χρόνος, να ξέρεις, ούτε με τον τραπεζικό σου λογαριασμό, ούτε με το τεσσάρι στη λεωφόρο, ούτε με την λαμπερή επιδερμίδα θα στον κάνει. Τον πιο μεγάλο λογαριασμό, με τους ανθρώπους θα στον κάνει. Θα σου φέρει κοντά σου αυτούς που η ζωή και η ψυχή σου χωρούν, αυτούς που σου πρέπουν. Ο άνθρωπος που θα γεράσεις μαζί, οι φίλοι που θα σε συντροφέψουν ως το τέλος, οι συγγενείς που θα μείνουν δίπλα σου, αυτοί θα είναι ο καθρέπτης σου. Θα τους κοιτάς και στα πρόσωπά τους θα διαγράφονται όλες σου οι διαδρομές, από την αφετηρία σου ως την μωβ κορδέλα του γραφείου κηδειών.
Κατάλαβες φίλε, γιατί δεν ήθελα να πειράξεις τη ρυτίδα του πόνου στα μάτια και την άλλη του χαμόγελου; Γιατί τις έγραψαν οι άνθρωποί μου, οι καθρέφτες μου. Και είμαι τόσο υπερήφανη για κείνους που τους θέλω πάνω μου ανέγγιχτους.

*δημοσιεύθηκε στο φύλλο 30ης-9-2020 της ΚΣ στη στήλη Αλι-θινά!

Ακολουθήστε το kerkyrasimera.gr για να μαθαίνετε πρώτοι τα νέα από την Κέρκυρα.

Ακολουθήστε μας στο Instagram

Ακολουθήστε μας στο twitter

Ακολουθήστε μας στο Facebook