Ποιοι «επέτρεψαν» τις δολοφονίες στη Marfin;

ΙΩΑΝΝΗΣ- ΑΝΔΡΕΑΣ ΡΙΓΓΑΣ*
Χθες συμπληρώθηκαν δέκα χρόνια από τις ανεξιχνίαστες ακόμη τρεις δολοφονίες στη Marfin.
Ο Υπουργός Χρυσοχοϊδης δήλωσε ότι θα επανεξετασθεί η υπόθεση, ώστε οι δράστες να μη μείνουν ατιμώρητοι. Μακάρι να βρεθούν οι φυσικοί αυτουργοί του αποτρόπαιου αυτού εγκλήματος.
Όμως το έγκλημα αυτό έχει και μιαν έντονη κοινωνικοπολιτική διάσταση, εξίσου αποτρόπαια.
Ήταν το αποκορύφωμα μιας μακράς πορείας ασυδοσίας, κατά την οποία, στο όνομα μιας δήθεν δημοκρατικής έκφρασης διαμαρτυρίας, μπορούσε κάθε ομάδα που είχε ή πίστευε πως έχει λόγους να διαμαρτυρηθεί, να καταλύει κάθε έννοια νομιμότητας και να «στραγγαλίζει» τους θεσμούς και τα δικαιώματα της ολότητας.
Η πορεία αυτή ξεκίνησε λίγο μετά το 1981, όταν η “δημοκρατική απελευθέρωση” μετέτρεψε το σύνθημα “Η Ελλάδα ανήκει στους Έλληνες” σε μια κυριολεκτικά ιδιοκτησιακή αντίληψη, κατά την οποία τα ανεκτά όρια καθορίζονταν μόνο από το «δημοκρατικό μανδύα», όπου από υπηρέτες γίναμε ιδιοκτήτες των θεσμών, ενώ οι δυνάμεις καταστολής τέθηκαν στη «γωνία», ευνουχισμένες από το παρελθόν τους και κάθε αυτονόητη και επιβεβλημένη επέμβασή τους προσέκρουε στον “επάρατο μπαμπούλα” του αλήστου μνήμης αστυνομικού κράτους.
Θεωρήθηκε ότι, μια ομάδα πενήντα διαδηλωτών είχε το δικαίωμα να προκαλεί χάος στο κέντρο της Αθήνας.
Θεωρήθηκε ότι, οι μαθητές είχαν το δικαίωμα να προβαίνουν σε καταλήψεις των σχολείων τους και να τα καταστρέφουν δίχως οποιαδήποτε συνέπεια.
Θεωρήθηκε ότι, οι φοιτητές είχαν το ίδιο δικαίωμα στις πανεπιστημιακές σχολές, καθώς επίσης, να προπηλακίζουν τους καθηγητές και τις πρυτανικές αρχές.
Θεωρήθηκε δημοκρατικό κεκτημένο να γιορτάζεται κάθε χρόνο η επέτειος του Πολυτεχνείου με την παράνομη είσοδο σε αυτό όλως περιθωριακών και άσχετων με το φοιτητικό κίνημα «στοιχείων», τα οποία κατέστρεφαν το Πολυτεχνείο και πυρπολούσαν τα καταστήματα των, πέριξ του Ιδρύματος, δρόμων ανενόχλητα.
Θυμάμαι σαν να ήταν χθες, την τετραετία 1987-1991 που ήμουν φοιτητής στην Αθήνα, την οδό Πατησίων να φλέγεται κάθε 17 Νοεμβρίου. Τα έργα τέχνης, τα εργαστήρια του Πολυτεχνείου και ο υλικοτεχνικός εξοπλισμός του να καταστρέφονται. Να πετιούνται επιδεικτικά και με μανία στο οδόστρωμα. Την ίδια στιγμή, η “υγιής κοινωνία” που παρακολουθούσε το θέαμα, έκανε πλιάτσικο στα κατεστραμμένα εμπορικά καταστήματα των οδών Πατησίων, Σουρμελή και Στουρνάρα, ενώ οι δυνάμεις των ΜΑΤ παρακολουθούσαν αμέτοχες, στο όνομα μιας πλήρως διαστρεβλωμένης έννοιας του πανεπιστημιακού ασύλου.
Θεωρήθηκε φυσιολογικό να γιορτάζεται με πλήθος ακραίων εκδηλώσεων – βανδαλισμών, ως “αντικαθεστωτική εκδήλωση”, η επέτειος της , χωρίς καμία αμφιβολία , στυγερής, αποτρόπαιας και ειδεχθούς – πλην όμως συγκυριακής και όχι στα πλαίσια έντασης κάποιας εκδήλωσης κοινωνικής διαμαρτυρίας – δολοφονίας, ενός 15χρονου παιδιού, του Αλεξ. Γρηγορόπουλου, από ένα άθλιο “ραμποειδές” αστυνομικό όργανο , το οποίο όμως, σαφώς και δεν αποτελούσε μέρος κάποιου σκοτεινού παρακράτους.
Θεωρήθηκε, τέλος, ανεκτό δικαίωμα δημοκρατικού ελέγχου να καίγεται η Αθήνα κάθε φορά που μια μειοψηφία αποφάσιζε πως έπρεπε για τους δικούς της λόγους να το πράξει. Και πάντα το άλλοθι ήταν οι «γνωστοί άγνωστοι» κουκουλοφόροι…
Όλα τα παραπάνω θεωρήθηκαν και εξακολουθούν να θεωρούνται από μια μεγάλη μερίδα, απολύτως φυσιολογικά, στα πλαίσια μιας δημοκρατίας η οποία «έτρωγε» τα σωθικά της ίδιας και της κοινωνίας.
Μιας κοινωνίας, η οποία οπωσδήποτε τα ανεχόταν, τηρώντας μίαν εντελώς παθητική στάση, επιδοκιμάζοντας τις περισσότερες φορές πολιτικά και εκλογικά αυτούς που είχαν υποχρέωση να τα καταστείλουν και παρά ταύτα, συνεργούσαν σε αυτά δια παραλείψεως ασκήσεως του οφειλομένου καθήκοντός τους.
Μιας κοινωνίας που είχε προ πολλού ανταλλάξει την αξιοπρέπειά της με μιαν επίπλαστη, όπως αποδείχθηκε, ευμάρεια.
Στην ουσία, όλες αυτές οι επί μακρόν βίαιες πράξεις, οι οποίες, καίτοι φύσει φασιστικές, βαπτίζονταν δημοκρατική έκφραση διαμαρτυρίας, αποτελούσαν ένα “λιντσάρισμα” της Δημοκρατίας από μια κοινωνία πολύ πιο επικίνδυνη από τον όχλο. Μιαν απαθή και εντελώς αδιάφορη κοινωνία να προστατεύσει τους θεσμούς της.
Αυτή ακριβώς η κοινωνία «επέτρεψε» τις τρεις δολοφονίες στη Marfin με την επί μακρόν αδιαφορία και ανοχή της και γι’ αυτό κάποιοι χαμηλών τόνων πολιτικοί δεν δίστασαν να μιλήσουν από το βήμα της Βουλής για «συλλογική ευθύνη». Και τούτο, ίσως δεν αποτελεί υπερβολή.
Σκεφθείτε απλώς ότι μέχρι σήμερα, ένα μεγάλο τμήμα της κοινωνίας μας αποφεύγει να καταδικάσει ευθέως και απερίφραστα τις δολοφονίες αυτές, ενώ ταυτόχρονα, δεν βρίσκει λόγο να παραμένει ζώσα στη μνήμη μας η ειδεχθής αυτή πράξη.
Ο 15χρονος Αλεξ. Γρηγορόπουλος «μαρτυροποιήθηκε» και έγινε σύμβολο.
Οι τρεις νεκροί της Marfin και το παιδί, που πεθανε πριν γεννηθεί, της νεκρής εγκυμονούσας υπαλλήλου Αγγελ. Παπαθανασοπούλου, για πολλούς ήταν απλώς παράπλευρες απώλειες.
«Κάψτε τους, κάψτε τους» φώναζαν οι κατά τα άλλα ευαισθητοποιημένοι κοινωνικά παριστάμενοι και δεν ένιωσε κανείς την ανάγκη να εμποδίσει τους φονιάδες να διαφύγουν.
Έτσι έχει η ωμή πραγματικότητα, την οποία θα διαπιστώσουμε όταν βρούμε το σθένος να κάνουμε την αυτοκριτική μας, να διαγνώσουμε την έλλειψη κοινωνικής ευθύνης που μας χαρακτηρίζει και πάψουμε να πιστεύουμε ότι μας φταίνε για όλα τα δεινά μας οι πάσης φύσεως “άλλοι”.
Ίσως τότε κατορθώσουμε , στα πλαίσια μιας συνειδητής κοινωνικής άμυνας , να αποτρεψουμε ανάλογα φαινόμενα στο μέλλον.

*είναι δικηγόρος

Ακολουθήστε το kerkyrasimera.gr για να μαθαίνετε πρώτοι τα νέα από την Κέρκυρα.

Ακολουθήστε μας στο Instagram

Ακολουθήστε μας στο twitter

Ακολουθήστε μας στο Facebook