Ποτέ δε θα τους συνηθίσω.

Το πρωί πάλι κατάλαβα πως δε θα τους συνηθίσω.

Στην ουρά του συνοικιακού καφενείου περίμενα τη σειρά μου. Ακριβώς πίσω μου κατέφθασε

νεοδιορισθείς αξιωματούχος της καινούργιας κυβέρνησης σε τοπική θέση κλειδί. Ευγενικά και φυσιολογικά περίμενε στη σειρά του. Δεν τα κατάφερε. Έσπευσαν να τον κεράσουν με θέρμη, όχι οι ιδιοκτήτες βεβαίως. Του ψιθύρισα με το θάρρος της γνωριμίας μας, έτσι είναι η εξουσία, για τέσσερα χρόνια δε θα πληρώσεις καφέ.

Έτσι είναι ο κόσμος. Έτσι ήταν πάντα.

Γεμάτος κόλακες και αυλές, μικρές και μεγάλες.

Λίγο πριν τη Γαλλική Επανάσταση, τον Λουδοβίκο τον έντυναν οι εκλεκτοί των κολάκων του, ευθύς μόλις σηκωνόταν από την αυτοκρατορική του κλίνη, ενημερώνοντάς τον, καταπώς συνέφερε και λούζοντάς τον με επαίνους. Οι σφογγοκωλάριοι στο Βυζάντιο τα ίδια έκαναν και χειρότερα στους Αυτοκράτορες, καταπώς λέει η λέξη. Οι σύμβουλοι- κόλακες των Ρομανώφ, οδήγησαν τη δυναστεία στην αφόρητα διεφθαρμένη παρακμή, με τη συστηματική απομόνωσή της από τις εξελίξεις στον υπόλοιπο κόσμο.

Αυτοκρατορίες διαλύθηκαν, επαναστάσεις πόλεμοι και διεθνείς συνθήκες ακολούθησαν, και μελάνι, πολύ μελάνι χύθηκε για τα δικαιώματα, τη δημοκρατία, την ισονομία, τον αλληλοσεβασμό. Οι κόλακες εκεί, ακούνητοι στα πέριξ των ισχυρών.

Καμιά φορά σκέφτομαι ότι έχουν πλάκα. Τους παρατηρώ όπως αναδιπλώνονται και προσαρμόζονται στις ανάγκες των καιρών, ή μάλλον στις ανάγκες τους. Η εποχή της εικόνας, συχνά τους προδίδει, γιατί οι τα διάφορα χρονικά ενσταντανέ στο διαδίκτυο μαρτυρούν τις εναλλαγές τους στην προσκόλληση των εκάστοτε τιμώμενων προσώπων. Βεβαίως, ούτε αυτό τους πτοεί.

Το εντυπωσιακό είναι ότι δεν τους αποθαρρύνουν καν παλιότερες συγκρούσεις ή δυσάρεστα γεγονότα. Είναι ικανότατοι στο να εξυπηρετούν ανθρώπους που στο παρελθόν ολοφάνερα απέρριπταν ή εχθρεύονταν. Είναι ικανότατοι στο να ταιριάζουν παντού και πάντα.

Οι κόλακες είναι φυλή. Είναι παγκόσμιο, αθάνατο φαινόμενο, που η επιβίωσή του αποτελεί μάλλον αντικείμενο της ανθρωπολογίας, της κοινωνιολογίας και αναμφίβολα, της ψυχολογίας.

Προσωπικά, αδυνατώ να συνηθίσω την ύπαρξή τους και ακόμη περισσότερο τη συχνή επιρροή τους στις εξελίξεις και στις μη εξελίξεις του δημόσιου βίου. Παρότι η λογοτεχνία, ο κινηματογράφος και η ίδια η ιστορία έχει αναδείξει την καταστροφικότητά τους, εξακολουθούν να αποτελούν ένα εύπεπτο συνοδευτικό της δύναμης, της εξουσίας, του πλούτου.

Πιθανόν να ανήκω κι εγώ σε μια φυλή, που ποτέ δε θα τους συνηθίσει. Επομένως, πρόκειται για ένα ζήτημα επιλογής φυλής, ομάδας, ή καλύτερα, όχθης. Πας στην πιο όσο πιο μακρινή γίνεται για να τους κοιτάς από απόσταση, μικρούς, κανονικά μυρμήγκια, που και πάλι όμως … ενοχλούν.

*δημοσιεύθηκε στο φύλλο 27ης-11-2019 της ΚΣ

Ακολουθήστε το kerkyrasimera.gr για να μαθαίνετε πρώτοι τα νέα από την Κέρκυρα.

Ακολουθήστε μας στο Instagram

Ακολουθήστε μας στο twitter

Ακολουθήστε μας στο Facebook