Σαν Kodak film

Κοιτώντας πίσω, λέω πως καμιά φορά ένας χρόνος μετράει για δέκα και δέκα χρόνια για εκατό. Όχι υπό την έννοια ενός βάρους που δε λέει να τελειώσει αλλά με τη σκέψη του πόσο μα πόσο πολύτιμος

μπορεί να είναι ο χρόνος, έστω και ο λίγος, όταν είναι μασίφ, γεμάτος αλλαγές, ανατροπές, συναντήσεις.

Κυρίως όταν είναι γεμάτος με αίμα ζεστό που κυλάει σε «κείνη τη φλέβα που χτυπούσε όλη νύχτα στο λαιμό». Έτσι γεμάτη ήταν η δεκαετία που πέρασε για μένα. Μου επέτρεψε για πρώτη μαγική φορά να δω με μάτια καθαρά, ολοκάθαρα πολλά που δεν έβλεπα. Σαν να ξεστραβώθηκα. Και… μια φορά να ξεστραβωθείς, ξεστραβώνεσαι για πάντα. Μια φορά να βρεθείς στη θέση που δε θέλεις, συναισθάνεσαι για πάντα τη θέση των άλλων που δυσκολεύονται. Μια φορά να καταλάβεις, καταλαβαίνεις για πάντα.

Εγώ που δραματοποιούσα ό, τι συνέβαινε στην ζωούλα μου, τώρα για πρώτη φορά, ακριβώς επειδή έβλεπα, καταλάβαινα πως δεν είχα το δικαίωμα. Γιατί, τώρα οικογένειες κοιμούνταν σε χαρτόκουτα στην Αθήνα. Μανάδες άφηναν τα παιδιά τους σε ιδρύματα για να μη πεθάνουν της πείνας. Νέοι εγκατέλειπαν την Ελλάδα απλώς για να δουλέψουν. Μεσόκοποι αυτοκτονούσαν. Άρρωστοι πέθαιναν. Τα μαγαζιά στην, ευημερούσα από τον τουρισμό, πόλη μου έκλειναν ένα- ένα. Επιτυχόντες στα πανεπιστήμια αδυνατούσαν να πάνε να σπουδάσουν. Γέροι έκλαιγαν στην κάμαρά τους.

Όλα εκτυλίσσονταν σαν ατέλειωτο φιλμ Kodak που συνέχιζε και συνέχιζε να απλώνεται μπροστά στα μάτια μου και, στα μισά του δρόμου ακριβώς, το 2015, έγινε ταινία θρίλερ και μαζί άγρια συνειδητοποίηση. Η χώρα μου δεν ήταν απλά απογυμνωμένη αλλά και έτοιμη για εξοστρακισμό από την Ευρωπαϊκή Ένωση, όχι εκείνη που οραματίστηκαν οι πρωτεργάτες της, του πολιτισμού, της ειρήνης και της κοινής αγοράς αλλά από τη μετάλλαξή της: την Ευρωπαϊκή Ένωση των αγορών – χαώδης η διαφορά ενικού και πληθυντικού, βλέπετε, άλλο αγορά, άλλο αγορές.

«Δεν είναι εύκολες οι θύρες όταν η χρεία τες κρουταλεί»

Δ. Σολωμός

Τη δεκαετία που φέτος τελειώνει, πόνεσα βαθιά για τη χώρα μου, για τους ανθρώπους της, για τα λάθη, για την αδικία, για το ψέμα, για όσα έβλεπα, για όσα συνέβαιναν. Ώρες- ώρες νόμιζα πως ζωντάνευαν μπροστά μου σκηνές από τα μυθιστορήματα των μεγάλων κλασικών που κέντησαν με αριστοτεχνικό ρεαλισμό την ανθρώπινη φύση και την αιώνια πάλη του δυνατού με τον αδύναμο.

Μέσα από το βαθύ συναίσθημα της ενσυναίσθησης, νιώθω πως έζησα όλα τα χρόνια σε μορφή συμπαγή, καμιά φορά αβάσταχτα βαριά.

Αισθάνομαι λίγο πιο σοφή αλλά ευτυχώς αρκετά αθώα ακόμα, κάπως σαν την Ελλάδα. Ποτέ αρκετά δυνατή για μεγάλα χτυπήματα. Κι έτσι θέλω να μείνω.

Καλή Χρονιά και Χρόνια Πολλά και Καλά!

*δημοσιεύθηκε στο φύλλο 8ης-1-2020 της ΚΣ στη στήλη Αλι-θινά!

Ακολουθήστε το kerkyrasimera.gr για να μαθαίνετε πρώτοι τα νέα από την Κέρκυρα.

Ακολουθήστε μας στο Instagram

Ακολουθήστε μας στο twitter

Ακολουθήστε μας στο Facebook