«Στο Καλύβι του Αριά» 

Τέλος καλοκαιριού, δύσκολου καλοκαιριού, όλα διαφορετικά και όλα εκνευριστικά ίδια. Καταφυγή μου από παιδί, οι σελίδες των βιβλίων. Δρόμοι ανοιχτοί που έπαιρνα στα δύσκολα, από εκείνον τον σκληρόδετο τόμο με αποσπάσματα του Παπαδιαμάντη, δώρο του πατέρα μου από του Λυκούδη, για την

αριστεία μου στην Τετάρτη Δημοτικού, μέχρι πρόσφατα.  

Ομολογώ ότι η αγαπημένη αυτή σχέση μου με τα βιβλία δοκιμάζεται τελευταία, όπως των περισσότερων ανθρώπων φαντάζομαι. Το χάρτινο βιβλίο φεύγει από τη ζωή μας. Και εγώ, όπως όλοι, τα τελευταία χρόνια διαβάζω γρήγορα, αποσπασματικά, λίγα και πολλά στις οθόνες για να καταγραφούν τελικά, στο μυαλό και στην καρδιά,  ελάχιστα… 

Μόλις το έπιασα στα χέρια μου θυμήθηκα ότι είχα ακούσει καλά λόγια. Το βιβλίο «Στο Καλύβι του Αριά» της Δήμητρας Καπελούζου – Βασιλάκη, από τις εκδόσεις Φιλύρα, μπήκε, σε πείσμα των καιρών, στην τσάντα των διακοπών μου. Θα έρθεις μαζί μου, είπα.  

Δεν ήρθε όμως, πήγα εγώ. Σε ένα ορεινό χωριό της βόρειας Κέρκυρας, σε ένα καλύβι, απομονωμένο, ασύλληπτα φτωχικό… 

Συνεπαρμένη από τις εικόνες που ξετυλίγονταν στα μάτια μου, τόσο ζωντανές και τόσο νοηματοδοτημένες από την πρώτη λέξη ως την τελευταία τελεία, με τον πιο απλό όμως τρόπο γραφής, χώθηκα αποσβολωμένη στην αφήγηση.  

Είχα μια κάποια γνώση της τοπικής ιστορίας, όμως τελικά, τίποτα δεν ήξερα. Γιατί, τι σημασία έχουν οι ημερομηνίες και τα σημαντικά γεγονότα, αν δεν κατανοήσεις την αλήθεια της εποχής; Αν δεν πεινάσεις, δεν τουρτουρίσεις από το κρύο, δεν αρρωστήσεις από ελονοσία; Αν δε χωθείς στη φτερούγα της μάνας σου που ανήμπορη παλεύει να ζήσετε εσύ και η αδελφή σου στις αρχές του 20ού αιώνα; Αν δε σε κοροϊδέψουν τα παιδιά γιατί ο πατέρας σου κάνει ρεντίκολα στο χωριό; Αν δεν ζήσεις οικότροφη στην πόλη κατορθώνοντας να φοιτείς στο Αρσάκειο; Αν, αν, αν… 

Η ηρωΐδα με μύησε τόσο βαθιά στην εποχή της που κατάλαβα ότι όσα ήξερα από την επίσημη ιστορία ήταν η μια πλευρά, η ορατή σε όλους. Η αθέατη και πραγματική όμως ήταν όσα ζούσε εκείνη και οι συντοπίτες της.  

Πέραν όμως από την ιστορία και τη λαογραφία, ακόμη και την ηθογραφία, το πιο σπουδαίο στοιχείο αυτού του σπουδαίου βιβλίου, είναι ο ύμνος στο θεό που κάθε άνθρωπος έχει μέσα του. Γιατί στις σκέψεις μας ο θεός λέει Ναι. Γιατί ο θεός είμαστε εμείς. Καθένας μας είναι ο θεός της ζωής μας, γεγονός που η ηρωίδα θριαμβευτικά μας λέει μέσα από τις σελίδες «Στο Καλύβι του Αριά». 

Για τον κορωνοϊό ίσως όχι ακόμη, αλλά για τη θλίψη της εποχής, υπάρχει εμβόλιο: Βιβλία σαν αυτό, που δεν θα μπορούσα να μην αφιερώσω την τελευταία στήλη αυτού του πρωτόγνωρου Αύγουστου. 

*δημοσιεύθηκε στο φύλλο 26ης-8-20 της ΚΣ στη στήλη Αλι-θινά!

Ακολουθήστε το kerkyrasimera.gr για να μαθαίνετε πρώτοι τα νέα από την Κέρκυρα.

Ακολουθήστε μας στο Instagram

Ακολουθήστε μας στο twitter

Ακολουθήστε μας στο Facebook