Qui non vetatpercare,cum possitjubet

(Όποιος δεν αποτρέπει το έγκλημα, όταν μπορεί, το ενθαρρύνει)

Βουσολίνου Ανυφαντή Ελένη*

Σύμφωνα με τον Οβίδιο, όποιος δεν αποτρέπει το έγκλημα, όταν μπορεί, το ενθαρρύνει. Αυτή η περίπτωση ισχύει ιδιαίτερα για ενέργειες οι οποίες δε σταματούν δόλιες μεθοδεύσεις, μάλιστα με τη χρήση μηχανορραφιών  που διαμορφώνονται για την εξασφάλιση συμφερόντων μακριά  από την εφαρμογή της δικαιοσύνης, της αξιοκρατίας, της χρηστής διοίκησης

 Η μη αποφασιστική αντιμετώπιση εκ μέρους των ναυάρχων της Αγγλίας και της Γαλλίας, κατά των στασιαστών εναντίον του Καποδίστρια, την 1^η Αυγούστου του 1831, στον Πόρο, με το αποκορύφωμα της καταστροφής του εθνικού στόλου, αρχικά της φρεγάτας «Έλλη», ήταν ένα γεγονός κατά τη διάρκεια εκείνη στην οποία ο ίδιος έθετε τις βάσεις για την οργάνωση της Ελλάδας σε όλους τους τομείς.

Ο Ιωάννης Καποδίστριας, ο θεμελιωτής του νεοσύστατου Ελληνικού Κράτους, ήξερε να εργάζεται στην ευρωπαϊκή διπλωματική κονίστρα , άρα να συνδιαλέγεται με τις Μεγάλες Δυνάμεις, θέτοντας πάνω από όλα τα δύο ελληνικά θέματα που τα θεωρούσε κορυφαία: το βαθμό ανεξαρτησίας και τα σύνορα για την Ελλάδα. ‘

Η αυτονομία της Ελλάδας με υποτέλεια στο Σουλτάνο, όπως είχε οριστεί με την Ιουλιανή Συνθήκη, στις 6 Ιουλίου 1827, ήταν για τον Καποδίστρια μόνο η μετάβαση, το αποφασιστικό βήμα,  για την ειρήνευση και την προστασία του εμπορίου, ακριβώς όπως είχε οριστεί στο προοίμιο αυτής της συνθήκης, με την αρχή της λήψης μέτρων κατά της πειρατείας. Παράλληλα, ενεργούσε με το σκοπό της απόδοσης πλήρους ανεξαρτησίας.

Η διακήρυξη της πολιτικής ανεξαρτησίας της Ελλάδας, σύμφωνα με το Πρωτόκολλο του Λονδίνου, στις 3 Φεβρουαρίου 1830, έφερνε ακριβώς αυτό που είχε οραματιστεί ο Κυβερνήτης, την πολυπόθητη αποδέσμευση της Ελλάδας από τη σουλτανική εξάρτηση.

 Από εκεί και πέρα, η χάραξη των ασφυκτικών συνόρων, Αχελώος – Σπερχειός,  όπως ο ίδιος ήξερε πολύ καλά, δε θα εξυπηρετούσε στην αρμονική ανάπτυξη της Ελλάδας σε όλους τομείς που πίστευε ότι σταδιακά το νέο κράτος θα μπορούσε να αναπτυχθεί.

Ο μεγάλος του αγώνας, πλέον, ήταν να άρχιζε ο ελεύθερος πολιτικός βίος του Ελληνικού Έθνους με τις προϋποθέσεις που θα επέτρεπε η λειτουργία του κράτους σε έκταση ικανή να διαμορφώσει τους όρους της ανάπτυξης, κάτι που δε θα ήταν δυνατόν να συμβεί με εδαφικό περιορισμό.

 Δεν είναι τυχαίο ότι για την αποχώρηση του ελληνικού πληθυσμού από τις περιοχές της Αιτωλείας και της Ακαρνανίας είχε θέσει ως προγενέστερη κατάσταση την απομάκρυνση των Οθωμανών από την Εύβοια και την Αττική και μάλιστα με την τοποθέτηση στα μέρη αυτά ειδικών ξένων τοποτηρητών και οροθετών, ώστε να ήταν δυνατόν και η επίλυση του ο προσφυγικού ζητήματος. Μάλιστα, τις απόψεις του είχε καταφέρει να τις ενστερνιστεί και ο Λεοπόλδος του Σαξκόμπουργκ, που προοριζόταν από τις Μεγάλες Δυνάμεις να γίνει ο Ηγεμόνας της Ελλάδας, γεγονός που τελικά δεν πραγματώθηκε, καθότι ο Λεοπόλδος δεν κοίταξε να επωφεληθεί, αλλά να άρει τη σκληρή αγγλική πολιτική και να ασχοληθούν όλοι μαζί για το καλύτερο της Ελλάδας.

Ο πόλεμος των Οθωμανών με την Αίγυπτο, την ίδια περίοδο του 1831, όταν ο Μωχάμετ Άλυ προέλαυνε στην Παλαιστίνη και τη Συρία, επηρέασε τις περαιτέρω εξελίξεις. Ωστόσο, οι θέσεις του Καποδίστρια δικαιώθηκαν με την οριστική χάραξη των συνόρων, Βόλου – Άρτας, κατά τη Διάσκεψη του Λονδίνου του  Σεπτέμβρη του 1831, όσο κι αν αυτό πραγματώθηκε μετά τη στυγερή δολοφονία του, γεγονός αναμενόμενο και μη αναστρέψιμο ούτε από τους ίδιους τους Έλληνες ούτε από καμία ευρωπαϊκή δύναμη.

*δημοσιεύθηκε στο φύλλο 24ης-3-2022 της ΚΣ στη στήλη απο τα “Παλιά στο Σήμερα”

Ακολουθήστε το kerkyrasimera.gr για να μαθαίνετε πρώτοι τα νέα από την Κέρκυρα.

Ακολουθήστε μας στο Instagram

Ακολουθήστε μας στο twitter

Ακολουθήστε μας στο Facebook