Συναυλία Ιστορικού Ρεπερτορίου για Μπάντα Πνευστών την Κυριακή των Βαΐων

Στην επερχόμενη Συναυλία της Φιλαρμονικής Ένωσης Καποδιστριας (που πραγματοποιείται από το 1997 κάθε Κυριακή των Βαϊων) στον Ιερο Ναό Του Αγίου Γεωργίου στο παλαιό Φρούριο, το κοινό θα έχει την ευκαιρία ν’ ακούσει ως επί το πλείστον Ιστορικές, Αυθεντικές Συνθέσεις για Μπάντα.

Το πρόγραμμα θα περιλαμβάνει:

1. SYMPHONIE POUR MUSIQUE MILITAIRE in F, τουFrancois-Josep Gossec γραμμένη το 1794 όταν η Γαλλική Επανάσταση βρισκόταν σε πλήρη εξέλιξη και αφιερώθηκε στην μπάντα της Garde Republicaine, πιθανότατα προοριζόμενη για εκτέλεση σε εξωτερικούς χώρους. Χρησιμοποιεί μια συμφωνική φόρμα τριών μερών Allegro Moderato- Pastorale Larghetto- Alegro, που ήταν συνηθισμένη αρκετές δεκαετίες νωρίτερα, σε αντίθεση με τη φόρμα τεσσάρων μερών που χρησιμοποιούνταν συχνότερα από τους συνθέτες της εποχής όπως για παράδειγμα ο W.A. Mozart. Το έργο θα ακουστεί πρώτη φορά στην Ελλάδα, σε σύγχρονη μεταγραφή μου (από την αρχική σύνθεση για μπάντα πνευστών της εποχής), για συμφωνική μπάντα.

2. Irish Tune from County Derry του Percy Aldridge Grrainger. Πρόκειται για ένα παλιό τραγούδι, του οποίου ο συνθέτης είναι άγνωστος, και ήρθε για πρώτη φορά στο φως της σύγχρονης εποχής σε μια συλλογή ιρλανδικών δημοτικών τραγουδιών που εκδόθηκε το 1855. Απ’ όλες αυτές τις φαινομενικά αναρίθμητες διασκευές, υπάρχει μία που διακρίνεται για την τέχνη, την εκλέπτυνση και την ευαισθησία της, και αυτή είναι του διακεκριμένου Αυστραλού πιανίστα, συνθέτη, ενορχηστρωτή και συγγραφέα Percy Aldridge Grainger. Η μελοποίηση του “Irish Tune” (η πρώτη εκδοχή χρονολογείται από το 1902, ενώ η ορχηστρική εκδοχή ακολούθησε το 1920) είναι μια σπουδή στις εξελισσόμενες μουσικές υφές που ρέουν φυσικά από τη μία στην άλλη, χωρίς να φαίνονται να επαναλαμβάνονται. Η ικανότητα διαχείρισης της ενορχήστρωσης, το δημιουργικό συνθετικό ύφος του, η πλούσια διαλογιστική υφή, ήταν ιδανικά για να μας δώσει ο Granger αυτό το βαθιά συγκινητικό μικρό μουσικό διαμάντι. 

3. REQUIEM FOR LOUIS XVI AND MARIE ANTOINETTE του Charles Nicholas Bochsa γραμμένο το 1815. Μετά την πρώτη ήττα του Ναπολέοντα από έναν συνασπισμό ευρωπαϊκών δυνάμεων το 1814, ο συνασπισμός επανέφερε στον θρόνο της Γαλλίας τον Λουδοβίκο XVIII στις 6 Απριλίου 1814. Στις 15 Ιανουαρίου 1815 με επίκεντρο την ταφή των λειψάνων του Λουδοβίκου ΙΣΤ’ και της Μαρίας Αντουανέτας ο Bochsa και ο Cherubini συνέθεσαν Ρέκβιεμ προς τιμήν του Λουδοβίκου ΙΣΤ’. Tην ίδια ημέρα στη Βιέννη πραγματοποιήθηκε στον καθεδρικό ναό του Αγίου Στεφάνου μια πανομοιότυπη τελετή στη μνήμη του Λουδοβίκου ΙΣΤ’, μ’ ένα Ρέκβιεμ του Sigismund Neukomm, με τον Σαλιέρι να διευθύνει. Ο Charles Nicholas Bochsa (1789-1856) ήταν γιος του Charles Bochsa, ενός ομποίστα και μαέστρου μιας γαλλικής συνταγματικής μπάντας, ο οποίος αργότερα μετακόμισε στο Παρίσι για να γίνει εκδότης. Ήταν παιδί θαύμα, εκτελώντας δημόσια ένα κοντσέρτο για πιάνο σε ηλικία επτά ετών, ένα κοντσέρτο για φλάουτο δικής του σύνθεσης σε ηλικία έντεκα ετών και τον επόμενο χρόνο συνθέτοντας ένα μπαλέτο. Ως φοιτητής στο Ωδείο του Παρισιού σπούδασε με τους Catel και Méhul και ενώ ήταν ακόμη στο Ωδείο συνεργάστηκε με τον Erard, τον κατασκευαστή πιάνων, για να εφεύρει την Διπλή Άρπα. Στην Συναυλία θ’ ακουστεί για πρώτη φορά στην Ελλάδα το 1^ο μέρος Marche Funebre (από τα 14 μέρη) του αυθεντικού Requiem για Χορωδία και πνευστά, σε μεταγραφή μου (από την αρχική σύνθεση για μπάντα πνευστών της εποχής), για συμφωνική μπάντα.

4. Trauermarsch (1843) του Wilhelm Wieprecht: Αναμφισβήτητα το πρόσωπο με τη μεγαλύτερη επιρροή στην εξέλιξη των ευρωπαϊκών Στρατιωτικών Μπαντών τον 19ο αιώνα ήταν ο Wilhelm Wieprecht. Γεννημένος το 1802, είχε πατέρα, παππού και τέσσερις θείους που ήταν όλοι επαγγελματίες μουσικοί. Ξεκίνησε τις σπουδές του στο κλαρινέτο, το βιολί κι αργότερα σπούδασε μόνος του τρομπόνι. Ενώ βρισκόταν στο Βερολίνο, σε μια τυχαία ακρόαση, ο Wieprecht ενθουσιάστηκε με την εκτέλεση από μια μπάντα πεζικού της εισαγωγής στο έργο του Μότσαρτ “Οι Γάμοι του Φίγκαρο”. Από εκείνη τη στιγμή αποφάσισε να αφοσιωθεί στη στρατιωτική μουσική.

Ο Hans von Blow, διάσημος πιανίστας και μαέστρος, είπε κάποτε για τον Wilhelm Wieprecht ότι ήταν ο «l etat cest moi» «το Κράτος Είμαι Εγώ» της πρωσικής στρατιωτικής μουσικής.                                                                                                                                                         Κατά τη διάρκεια της περιοδείας του στη Γερμανία το 1842-43 ο Μπερλιόζ είχε μια ευκαιρία που τον αντέμειψε, καθώς στη Γαλλία δεν αντιμετωπιζόταν πάντα με τον σεβασμό που πιθανώς του αναλογούσε. Έμεινε έκπληκτος από τους πολυάριθμους διαθέσιμους μουσικούς και τις ικανότητες που δεν μπορούσαν να βρεθούν στη Γαλλία.                                                                                                                                                                                                   Στην αυτοβιογραφία του έγραψε, για συντάγματα μουσικών και όχι για μουσικούς των συνταγμάτων, θυμήθηκε επίσης μια συναυλία στρατιωτικής μπάντας που άκουσε στο Βερολίνο το 1843 υπό τη διεύθυνση του Wieprecht και συμπεριέλαβε μια επαινετική μαρτυρία για τη σύνθεση αυτή. Η συναυλία έκλεισε με ένα πολύ ωραίο και καλογραμμένο πένθιμο εμβατήριο, που συνέθεσε ο Wieprecht, και παίχτηκε με μία μόνο πρόβα.                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                Στην συναυλία θ’ ακουστεί για πρώτη φορά στην Ελλάδα μια Νέα Μεταγραφή τουDavid Whitwell.

5. Condacum (1996) του Jan Van der Roost:  Το Condacum γράφτηκε με την ευκαιρία της 25ης επετείου του Συμβουλίου Τεχνών της βελγικής περιοχής Kontich, της γενέτειρας του συνθέτη Jan Van der Roost. Πρόκειται για μια ενδιαφέρουσα σύνθεση στην οποία αποτυπώνεται η ιστορία αυτής της βελγικής κοινότητας με ήχο.                                                                                  Η έναρξη θυμίζει την προέλαση του ρωμαϊκού στρατού, ενώ η δυναμική εξέλιξη είναι γεμάτη ζωντάνια. Ο der Roost (γεν. 1 Μαρτίου 1956, Duffel, Βέλγιο) σπούδασε τρομπόνι, ιστορία της μουσικής και μουσική εκπαίδευση στο Lemmensinstituut στο Leuven (Louvain) και συνέχισε τις σπουδές του στο Βασιλικό Κονσερβατόριο της Γάνδης και της Αμβέρσας, όπου απέκτησε το δίπλωμα του μαέστρου και του συνθέτη. Εκτός από παραγωγικός συνθέτης, είναι πολύ περιζήτητος ως κριτής, λέκτορας, κλινικός και προσκεκλημένος μαέστρος: οι αυξανόμενες μουσικές του δραστηριότητες τον έφεραν σε περισσότερες από 40 διαφορετικές χώρες σε 4 ηπείρους, ενώ οι συνθέσεις του εκτελούνται και ηχογραφούνται σε όλο τον κόσμο.

6. Il Pastore Svizzero (1850) του Pietro Morlacchi: Σχεδόν κάθε φλαουτίστας είναι εξοικειωμένος με το σόλο (Ο Ελβετός Βοσκός). Ένα έργο γραμμένο για φλάουτο και πιάνο και παρ’ όλο που φαίνεται πολύ δύσκολο να παιχτεί και γενικά θεωρείται ως ένα κομμάτι επίδειξης, δεν είναι τόσο περίπλοκο για τους επαγγελματίες φλαουτίστες, ειδικά αν συγκριθεί με άλλο βιρτουόζικο ρεπερτόριο της ίδιας περιόδου. Το έργο έγινε ένα πολύ γνωστό έργο κατά το δεύτερο μισό του εικοστού αιώνα, χάρη στον διάσημο Ιταλό φλαουτίστα Severino Gazzelloni, ο οποίος ερμήνευσε και ηχογράφησε το έργο αρκετές φορές. Πιο πρόσφατα, ο φλαουτίστας Sir James Galway ερμήνευσε το έργο σε όλο τον κόσμο, κάνοντας πολλές ηχογραφήσεις και βιντεοσκοπήσεις του. Ο Morlacchi (1828 – 1868) ήταν φλαουτίστας και συνθέτης που γεννήθηκε στο Lainate, μια μικρή πόλη λίγο έξω από το Μιλάνο. Από το 1843 έως το 1850 γράφτηκε στο Ωδείο του Μιλάνου και σπούδασε φλάουτο με τον διάσημο φλαουτίστα Giuseppe Rabboni, (πρώτο φλάουτο στο Teatro alla Scala του Μιλάνου). Κατά τη διάρκεια του τελευταίου έτους σπουδών του, ο Morlacchi έγραψε το συγκεκριμένο έργο και το αφιέρωσε στον Δούκα Antonio Litta Visconti Arese.

Η Ενοργάνωση για Μπάντα και Φλάουτο έγινε από τον Αρχιμουσικό της Φιλαρμονικής Μιχάλη Μιχαλόπουλο, τον Φεβρουαριο 2024 και θα ερμηνευθεί πρώτη φορά στην Ελλάδα από τον Μουσικό της Φιλαρμονικής μας Βαγγέλη Σταθουλόπουλο, μέλος της Κ.Ο.Α.

Ακολουθήστε το kerkyrasimera.gr για να μαθαίνετε πρώτοι τα νέα από την Κέρκυρα.

Ακολουθήστε μας στο Instagram

Ακολουθήστε μας στο twitter

Ακολουθήστε μας στο Facebook