“Αφιερωμένο στη Δώρα του Σαρόκου, που δολοφονήθηκε άγρια στο Ψυχιατρείο της Κέρκυρας”

Γράφει η Τάνια Ρουμκου*  

(Το παρακάτω κείμενο, είναι αληθινή ιστορία. Aφιερωμένο στη Δώρα, που θέλησε η μοίρα να τη γνωρίσω λίγες μέρες πριν δολοφονηθεί με βάναυσο τρόπο στο ψυχιατρείο της Κέρκυρας…)

Την γνώρισα περίπου δέκα μέρες, πριν δολοφονηθεί βάναυσα.  Πριν λίγες  ημέρες, πέρασε από τη δουλειά μου μία γνωστή  μου και το πρώτο πράγμα που μου είπε ήταν:

-Καλημέρα. Έχει κάνει ακαθαρσίες, τις είδες;
-« Καλημέρα. Ποιες ακαθαρσίες, ποια;»

-Αυτή, μωρέ δεν την ξέρεις; Μένει εδώ στο Σαρόκο και κάνει την ανάγκη της, όπου βρει.. Έλα να δεις.

-«Όχι δεν την ξέρω. Δεν έχω ιδέα».

(Βγαίνω και βλέπω πίσω από το τουριστικό περίπτερο του Δήμου, όντως ακαθαρσίες. Της κάνω νόημα, να μου δείξει διακριτικά, ποια είναι).                                                                                                                                           Είναι μία γυναίκα κοκκινομάλα,  γύρω στα εξήντα με εξηνταπέντε.  Δείχνει ταλαιπωρημένη και έχει τη φυσιογνωμία των ανθρώπων, που είναι στα ψυχιατρεία. Ακούω κάποιους τουρίστες που με φωνάζουν και μπαίνω ξανά στο περίπτερο για να τους εξυπηρετήσω. Η γνωστή μου φεύγει και ξεχνάω το γεγονός. Αργότερα, την ώρα που ετοιμάζομαι να φύγω από τη δουλειά, τη βλέπω ξανά.

Της λέω ευγενικά:

-«Μήπως μπορείτε σας παρακαλώ να τα καθαρίσετε»; (και τις δείχνω τις ακαθαρσίες)

-(Ντράπηκε και μου απαντάει ενοχικά κι ενοχλημένα) Δεν τα έκανα εγώ…

-(Προσπαθώ να διορθώσω την γκάφα μου) Με συγχωρείτε. Δεν είπα, ότι τα κάνατε εσείς…

Αυτές ήταν οι πρώτες λέξεις που ανταλλάξαμε. Την άλλη μέρα νωρίς το πρωί, είχε πάρει χλωρίνη και είχε καθαρίσει το χώρο.

Μου το είπε με καμάρι, την ευχαρίστησα και της ζήτησα να περάσει στο περίπτερο για να γνωριστούμε. Την έλεγαν Δώρα, ήταν μόνη της στη ζωή,  άστεγη και έμενε στην πλατεία Σαρόκο.

Η Δώρα είχε κάνει ήδη τα χαρτιά της, για να μπει στο ψυχιατρείο. Από μέρα σε μέρα, περίμενε να μπει και φαινόταν χαρούμενη, που θα είχε μία στέγη να μείνει.

Τη ρώτησα αν χρειαζόταν κάτι, αν είχε φαγητό και μου είπε, ότι έπαιρνε σύνταξη και ότι ο κόσμος τη βοηθούσε.

Την άλλη μέρα νωρίς το πρωί της είχα φέρει κάποια πράγματα κι εκείνη με περίμενε με μία σκούπα. Είχε αγοράσει μία σκούπα απέναντι από το σούπερ-μάρκετ  και μου είπε ότι ήθελε να καθαρίσει το περίπτερο , εξωτερικά από τα πλάγια. Της εξήγησα ότι δεν χρειαζόταν, αλλά εκείνη επέμενε. Ο διάλογός μας εξελίχθηκε, κάπως έτσι:

-Κυρία Τάνια (έτσι με αποκαλούσε), θέλω να πάρω μια σκουπιά το περίπτερο από τα πλάγια.

-Δε χρειάζεται Δώρα μου, σε ευχαριστώ πολύ.

-Όχι, μα θέλω να το κάνω.

-Δεν χρειάζεται να μπεις στον κόπο, Δώρα.

-(Επιμένει)Δεν είναι κόπος. Θέλω να το κάνω.

Σταματάω και την κοιτάζω μέσα στα μάτια. Είναι ξεκάθαρο, πώς θέλει να με ευχαριστήσει, επειδή της έδειξα σεβασμό και ανθρώπινο ενδιαφέρων. Σκέφτομαι, ότι ίσως είχε καιρό κάποιος να της δείξει σεβασμό και φαίνεται να το εκτίμησε. Εκείνη τη στιγμή, ενώ η Δώρα προσπαθούσε να με πείσει να καθαρίσει,  περνάει πάλι η ίδια γνωστή μου, με καλημερίζει και  λέει στη Δώρα, έτσι στα ξαφνικά:

-Εσένα , κάπου σε ξέρω…(Ακούστηκε άκομψο και αδιάκριτο)

Μου έκανε εντύπωση γιατί η Δώρα δεν γύρισε καν να την κοιτάξει και συνέχισε πεισματικά προς εμένα.

-Εγώ πάντως, θα το καθαρίσω κυρία Τάνια.                                                           

Γιατί δεν γύρισε η Δώρα να την κοιτάξει καν; Αναρωτήθηκα.  Το προφανές φυσικά. Ζώντας στους δρόμους, «οσφραίνεται» από απόσταση, αν ο άλλος της μιλάει με σεβασμό ή όχι. Και έχει μάθει να προστατεύει  τον εαυτό της,  σε ασεβή ή ειρωνικά σχόλια.

Η τελευταία κουβέντα που είχαμε μαζί, ήταν μετά από δυο μέρες. Την φώναξα να έρθει και τη ρώτησα, γιατί κοιμάται ακόμη στην πλατεία.

-Περιμένω από μέρα σε μέρα κυρία Τάνια. Δεν πειράζει ένα ή δύο βράδια ακόμη έξω.

-«Σε λίγο θα χαλάσει ο καιρός Δώρα. Έρχονται βροχές από εβδομάδα. Δεν θα μπορείς να κοιμάσαι άλλο έξω.

Δε θα ξεχάσω τα τελευταία της λόγια. Αισιόδοξα και χαρούμενα ,μου απάντησε:

-Όλα θα πάνε καλά, κυρία Τάνια!

Χάρηκα και συγκινήθηκα, πολύ με τα λόγια της. Συνήθως, το λέω εγώ στους άλλους αυτό, σκέφτηκα.. Ήταν ξεκάθαρο, πώς οραματιζόταν τη νέα της ζωή, έστω και μέσα στο ψυχιατρείο. Σε λίγο θα είχε μία στέγη, ένα νέο σπίτι.   

Η μοίρα όμως, την περίμενε στη γωνία και της είχε στήσει καρτέρι……

Τελευταία φορά που την είδα, ήταν όταν σήκωνε το φόρεμά της και ουρούσε δημόσια στην πλατεία του Σαρόκο. Λυπήθηκα με αυτή την εικόνα, αλλά κρύφτηκα γρήγορα μέσα στο περίπτερο.  Δεν ήθελα να με δει, γιατί ήξερα ότι θα ντρεπόταν..

Έκτοτε δεν την ξαναείδα. Προχθές είδα την σκούπα της μέσα στο χορτάρι. Με παρακάλεσε να την κρατήσω.  Η Δώρα, θα βρίσκεται στο νέο της σπίτι, σκέφτηκα, ενώ είχα ήδη ακούσει για το φριχτό έγκλημα από άνδρα τρόφιμο προς γυναίκα τρόφιμο…

Με στυλό και χάρτινο πιρούνι, της έβγαλε τα μάτια και την καρωτίδα, την ώρα που κοιμόταν….

Που να το φανταστώ, ότι θα ήταν η Δώρα… Μου το είπε την άλλη μέρα η κόρη της φίλης μου της Άννας, κατά σύμπτωση και αυτή Δώρα..

-Είσαι σίγουρη, ότι ήταν η Δώρα; Αυτή η Δώρα που γνώρισα;

-Ναι, σίγουρα. Το είπαν οι άνθρωποι στο λιμάνι, που τη βοήθησαν να φτιάξει τα χαρτιά της για το ψυχιατρείο.

Σοκ! Και ήταν τόσο αισιόδοξη, τόσο χαρούμενη, την τελευταία φορά που την είδα….

Προχθές το βράδυ άργησα να κοιμηθώ. Σκεφτόμουν τη Δώρα.  Όταν πεθαίνει ένας άνθρωπος που γνωρίζουμε, σχεδόν πάντα μας πιάνουν οι ενοχές…

Σκεφτόμουν, τον τρόπο που πέθανε και πόσο πολύ θα τρόμαξε. Πόσο θα πόνεσε. Σκεφτόμουν, ότι θα μπορούσα να κάνω περισσότερα πράγματα για τη Δώρα. Όταν μου είπαν από την υπηρεσία , ότι και εφέτος το καλοκαίρι θα ήμουν στο τουριστικό περίπτερο του δήμου, ήξερα ότι και πάλι για κάποιον ουσιαστικό λόγο, βρισκόμουν εκεί..

Θυμήθηκα κάποιες φορές που με φώναζε η Δώρα για πράγματα που επαναλάμβανε ξανά και ξανά κι εγώ της έλεγα:

« Δώρα μου δεν μπορώ τώρα έχω δουλειά», ενώ θα μπορούσα να περάσω περισσότερο χρόνο μαζί της…

Θα μπορούσα να της έχω πει μερικά πράγματα, από αυτά που γνωρίζω και έχουν βοηθήσει κι εμένα.

Θα μπορούσα να της πω πόσο καλή ψυχή είναι γιατί το ένιωσα τις λίγες μέρες που την γνώρισα και ίσως να μην της το είχε πει ποτέ κανείς αυτό….

Όταν δεν έχω δουλειά στο περίπτερο ακούω ομιλίες ή γράφω το βιβλίο μου. Προσέχω να αξιοποιώ τον χρόνο μου.

Αλλά όλα όσα κάνουμε, όσο όμορφα κι αν είναι, σίγουρα είναι υποδεέστερα από τον άνθρωπο που βρίσκεται δίπλα μας και έχει την ανάγκη μας, αλλά συχνά δεν το αντιλαμβανόμαστε, γιατί είμαστε πολύ απασχολημένοι με τα δικά μας…

Πολύ απασχολημένοι στον δικό μας μικρόκοσμο για να κοιτάξουμε γύρω μας και να δούμε αν κάποιος  χρειάζεται τη βοήθειά μας.… 

Χθες έμαθα, ότι η Δώρα έφτασε στο ψυχιατρείο στις οκτώ το βράδυ και στις δέκα δολοφονήθηκε στον ύπνο της…

Συγνώμη Δώρα, που δε σου έδωσα περισσότερη σημασία γιατί «αξιοποιούσα» αλλιώς τον χρόνο μου.

Συγνώμη, που δεν σου είπα πράγματα που ήξερα και μπορούσαν να σε ωφελήσουν…

Συγνώμη, που δεν σε ανακάλυψα πιο πριν..

Στο Σαρόκο βρίσκομαι εδώ και ενάμισι μήνα, αλλά δεν σε είχα προσέξει γιατί ήμουν πολύ απασχολημένη με τα δικά μου….

Σε ευχαριστώ όμως, που με το θάνατό σου, μου δίδαξες ένα πολύτιμο μάθημα. Σημαντικότερο από όλα, είναι ο άνθρωπος και μετά είναι όλα τ’ άλλα.

Σήμερα είμαι στο περίπτερο και από το πρωί, έχω κοιτάξει δυο φορές στα παγκάκια. Ποιοι κάθονται, αν κάποιοι μπορεί να χρειάζονται τη βοήθειά μου, αλλά σήμερα βρέχει και δεν είναι κανείς…

Χάρη σε εσένα, είμαι αποφασισμένη να είμαι επάγρυπνη και να το κάνω αυτό δυο φορές την ημέρα. Μία όταν έρχομαι στη δουλειά και την άλλη, όταν φεύγω.

Βασανισμένη μου Δώρα, ξεκουράσου σε ειρήνη…Τώρα  δε θα έχεις ούτε τον ήλιο, τη βροχή ή τον αέρα για να μην μπορείς να ησυχάσεις και να κοιμηθείς…  

Καλό σου ταξίδι ψυχή μου

Mε Αγάπη

«Η κυρία Τάνια»

*Είναι συγγραφέας

Ακολουθήστε το kerkyrasimera.gr για να μαθαίνετε πρώτοι τα νέα από την Κέρκυρα.

Ακολουθήστε μας στο Instagram

Ακολουθήστε μας στο twitter

Ακολουθήστε μας στο Facebook