Δεν αναμένεται εμβόλιο σύντομα.

Τη νύχτα της Δευτέρας φωτιά στη χωματερή της Κέρκυρας απελευθέρωσε στον αέρα επικίνδυνες για την υγεία μας ουσίες. Το θέμα είναι η φωτιά αλλά το θέμα θα έπρεπε να είναι η χωματερή. Έτος 2020 και χωματερή.

Την εβδομάδα που μας πέρασε ο Υπουργός Ανάπτυξης πανηγύριζε αλαζονικά για το ξεκίνημα των

εργασιών στην παρθένα περιοχή του Ερημίτη. Μια από τις λίγες παρθένες εκτάσεις του νησιού, δόθηκε έναντι πενιχρού αντιτίμου σε εταιρία επενδύσεων με τον πρωτότυπο στόχο της μπετονοποίησης. Έτος 2020 και ανάπτυξη με μπετόν.

Προχθές ένας φίλος δημοσίευσε στο διαδίκτυο φωτογραφίες από την παιδική χαρά και από τις δημόσιες τουαλέτες στο ιστορικό προάστιο Μαντούκι –το οποίο παρεμπιπτόντως αναπλάστηκε πρόσφατα.  Οι εικόνες ντροπιαστικές, έτος 2020 και αυτές.

Οι δημόσιες τουαλέτες στην κεντρική πλατεία της πόλης μας, διαλυμένες, σκορπούν τη δυσοσμία τους αρκετά μέτρα γύρω τους, αρνούμαι δε να φανταστώ πώς είναι εντός τους. Σε πόλη που δέχεται εκατοντάδες χιλιάδες τουρίστες, που ακόμη και φέτος θα υποδεχτεί αρκετούς. Έτος 2020.

Κουράστηκε το πληκτρολόγιο μου να περιγράφει τα οξύμωρα της εποχής. Κουράστηκε να παρατηρεί φαινόμενα παρακμής στα χρόνια της ‘δήθεν’ ανάπτυξης. Κουράστηκαν οι λέξεις, αρνείται πια το μυαλό να μπερδεύεται, να προσπαθεί να κατανοήσει τα ακατανόητα. Ότι μετά από τόσα χρόνια αναζήτησης για τη διαχείριση των απορριμμάτων στην Κέρκυρα, έχουμε ακόμα χωματερή. Ότι την εποχή της πράσινης ανάπτυξης ακρωτηριάζουμε έναν ζωογόνο πνεύμονα στο Βορά του νησιού μας. Ότι στερούμαστε βασικών υποδομών όπως οι δημόσιες τουαλέτες και το καθαρό, πόσιμο νερό ενώ αξιώνουμε μεγάλες εισροές τουριστών ετησίως.

Κουράστηκα κι εγώ.  Αρχίζω να καταλαβαίνω γιατί τόσοι άξιοι άνθρωποι, όσο περνούν τα χρόνια, τόσο σιωπούν, τόσο απομακρύνονται από την πολιτική, ακόμη και από τις συλλογικότητες. Αποδεχόμαστε το παράδοξο ως αυτονόητο. Συνηθίζουμε στο παράλογο, στο πρόχειρο, το πρόσκαιρο. Είμαστε επιεικείς σε φαιδρές καταστάσεις και πρόσωπα. Απαθείς στην καταστροφή.

Στην οθόνη μου, ένα βίντεο από τους δρόμους της Κέρκυρας, δυο χρόνια πριν. Ένα μεγάλο συλλαλητήριο, τότε που μας έπνιξαν τα σκουπίδια, με τόσο πλήθος που χρόνια είχε να μαζευτεί στην πόλη μας. Πού πήγε αυτή η δύναμη; Πού σκορπίστηκε τόση ορμή; Πώς αποτραβηχτήκαμε όλοι στις ζωούλες μας; Χρειάζονται τόνοι σκουπιδιών τελικά για να ενωθούμε; Δε βλέπουμε ότι ο τόπος κλαίει σιωπηλά, μόνον με γοερό κλάμα ξεσηκωνόμαστε;

Έτος 2020. Το πρόβλημα μοιάζει ότι είναι ο κορωνοϊός. Αλλά είναι η κοινωνική απονεύρωση. Λιγότερο ορατή, επικίνδυνα παρούσα και δεν αναμένεται εμβόλιο σύντομα.

*δημοσιεύθηκε στο φύλλο 24.6.20 της ΚΣ στη στήλη Αλι-θινά!

Ακολουθήστε το kerkyrasimera.gr για να μαθαίνετε πρώτοι τα νέα από την Κέρκυρα.

Ακολουθήστε μας στο Instagram

Ακολουθήστε μας στο twitter

Ακολουθήστε μας στο Facebook