Ενός λεπτού σιγή… 

Δεν τον είχε κατηγορήσει κανείς. Μπορούσε απλώς να συνεχίσει τη ζωή και την καριέρα του, κάνοντας τον ανήξερο…. 

Επέλεξε όμως να αυτοκτονήσει, θεωρώντας ότι ήταν υπεύθυνος για τον χαμό επτά παιδιών, από το λάθος που έκανε ένας νοσοκόμος…. 

Καθαρά Δευτέρα, 1976, από υπερβολική ευθιξία και υψηλό αίσθημα ευθύνης.  

(στοιχεία από τη Μηχανή του Χρόνου). 

Ο λόγος για τον πρωτοπόρο γιατρό – αιματολόγο Ηλία Πολίτη. 

Ο λόγος για τη ευθύνη αλλά και την αισχύνη.  

Η σύγκριση του ήθους του γιατρού με την επαίσχυντη, βιαστική, σχεδόν ανατριχιαστική αποποίηση ευθυνών από τοπικούς παράγοντες  για το χαμό του εφήβου, που ράγισε τις καρδιές μας, είναι αδύνατη.  

Δεν μπόρεσα ούτε να θυμώσω.  

Βούλιαξα κι άλλο στην απελπισία.  

Γιατί ακόμη κι αν κανείς δεν έφταιγε για την τραγωδία, αλλά και αν έφταιγε, το μόνο που επιτρέπει η τραγική στιγμή να πει τις πρώτες ώρες του μεγάλου πόνου είναι το τίποτα. Η σιωπή. Ας μην αυτοκτονήσετε κυρίες και κύριοι, ας μην παραιτηθείτε, αλλά ας σωπάσετε. Τουλάχιστον. 

Ήταν Τρίτη που έγινε το κακό. Το βράδυ της Τετάρτης έπρεπε να πάω σε έναν συνεργάτη περνώντας από το σημείο της τραγωδίας. Παρατηρούσα την κατάσταση. Παρατηρούσα τις λάμπες του Δήμου, της Περιφέρειας, της ΔΕΗ, του Εργολάβου, της μαύρης μας της τύχης που γεννηθήκαμε πολίτες ενός κράτους, το οποίο από γεννήσεώς του μοιράζει παντεσπάνια εν είδει Χριστουγενιάτικου φωτισμού και μας αφήνει στα σκοτάδια να πεθαίνουμε. 

Γιατί ακόμη και αν στέκει η υπόθεση της διακοπής ρεύματος την μοιραία στιγμή, άλλο τόσο στέκει ότι ο φωτισμός στο κεντρικό οδικό δίκτυο είναι σταθερά χλωμός, άτονος και ανεπαρκής, στο δε επαρχιακό, ανύπαρκτος.   

Συνηθίσαμε στη μιζέρια και στο λίγο, ευγνώμονες που δεν βρισκόμαστε στο καθόλου. Υιοθετούμε Black Fridays αγοράζοντας αγαθά που αναλογούν σε άλλα περιβάλλοντα, στριμώχνοντας την ανοικονόμητη τηλεόραση plasmaστο μίζερο σαλονάκι του δυαριού και δεν έχουμε εξασφαλίσει τα βασικά εχέγγυα της καθημερινής μας ποιότητας, της αυτονόητης ασφάλειάς μας.  

Έτσι, απλά ανεχόμαστε ανθρώπους που με κρύο αίμα σπεύδουν να αποποιηθούν ευθύνες. Ανθρωπάκια δηλαδή… Σαν εμάς που και απόψε θα χαζεύουμε στο εκράν, αφήνοντας την πόρτα ανοιχτή στα σκοτάδια που μας καταπίνουν. Όπως τα σαγράδα των αιμοσταγών αρχόντων μιας άλλης εποχής… 

Αλλά τι λέω η ανόητη! Τι λέω, σε μια πόλη που κάνει είδηση ότι λειτούργησε το σιντριβάνι της κεντρικής πλατείας της… 

Δεν λέω. Σωπαίνω. 

Και κλαίω. 

*δημοσιεύθηκε στο φύλλο 9ης-12-2020 της ΚΣ στη στήλη Αλι-θινά!

Ακολουθήστε το kerkyrasimera.gr για να μαθαίνετε πρώτοι τα νέα από την Κέρκυρα.

Ακολουθήστε μας στο Instagram

Ακολουθήστε μας στο twitter

Ακολουθήστε μας στο Facebook