Η τέχνη πέρα από τα όρια του «υλικού» (Γράφει η Ελσύνη Παπαδοπούλου*)

Αυτό που δίνει νόημα στον λόγο μας, στα έργα μας, στις δημιουργίες μας, είναι η αφορμή. Μπορούν να ειπωθούν τα πιο μαγευτικά λόγια, να φτιαχτούν τα εξαιρετικότερα έργα, η ιδέα που αποτέλεσε το αρχικό ερέθισμα για την δημιουργία όμως, αυτό είναι το πραγματικό έργο.

Το αληθινό έργο τέχνης τις περισσότερες φορές είναι αυτό που ώθησε τον δημιουργό να ενεργοποιηθεί, αυτό που συχνά είναι και αυτό το οποίο περνάει υποσυνείδητα και στο κοινό, το ακροατήριο, τους θεατές, είναι ο τρόπος επικοινωνίας του καλλιτέχνη μαζί τους. Είναι θεραπευτική δραστηριότητα για τον δημιουργό όταν αυτός το μοιράζεται με τον κόσμο. Είναι σαν να προσφέρει ένα κομμάτι της θεραπείας του μεταμφιεσμένη σε μία μικρή προσπάθεια θεραπείας της ψυχής κάθε ανθρώπου που συναντά την τέχνη του. Η τέχνη, εξεζητημένη και μη, βρίσκει τρόπο να αγγίξει μέσα μας σε ένα επίπεδο που μόνο τα πραγματικά συναισθήματα μεταξύ των σχέσεων των ανθρώπων μπορούν να αγγίξουν, εκεί που οι αγνές και ειλικρινείς σκέψεις όλων των ανθρώπων μπορούν να μοιραστούν ελεύθερα και αφιλτράριστα ανάμεσά τους, μόνο η τέχνη φτάνει εκεί. Η πραγματική τέχνη έχει ως στόχο και αποτέλεσμα αυτό και μόνο. Δεν έχει τιμή, δεν έχει επιτυχία, δεν έχει απήχηση, δεν έχει δημοτικότητα.

Καμία μεγάλη τέχνη δεν είναι ανώδυνη. Τα μεγαλύτερα και καλύτερα έργα φτιάχνονται την ώρα που ο καλλιτέχνης ψυχορραγεί, φοβάται ή ερωτεύεται. Τα μικρά έργα είναι σαν μικρά καράβια, μικρά αλλά πολλά, το καθένα με την δική του δύναμη. Ο καλλιτέχνης τα απελευθερώνει στη θάλασσα των συναισθημάτων και τα αφήνει να πολεμήσουν την καταιγίδα, να πλεύσουν πάνω στο ορμητικό νερό. Καμία μάχη με το κύμα της ζωής δεν αφήνει όλα τα πλοία σώα και τον καλλιτέχνη ατάραχο. Κάποιος, κάτι θυσιάζεται. Δύσκολο ταξίδι αυτό της τέχνης, ειδικά όταν η τέχνη έχει στόχο να αλλάξει κάτι πέρα από τον ίδιο τον καλλιτέχνη. Κοιτάζοντας το επιβλητικό κύμα της ζωής να τον πλησιάζει, ο καλλιτέχνης  θα δημιουργεί τέχνη. Μέχρι και για να περιγράψει την στιγμή που το κύμα θα τον καταπιεί.

Η τέχνη δεν είναι ήρεμη διαδικασία. Για να δημιουργήσεις πρέπει να εμπνευστείς, να βρεθείς σε πνευματικό και καλλιτεχνικό αδιέξοδο, φτάνεις σε σημείο να υποτιμάς τον ίδιο σου τον εαυτό, τις ικανότητές σου, αν τελικά έχει σημασία αυτό που κάνεις, αν θα ακούσει ή θα δει ποτέ κανείς αυτό που προσπαθείς να πεις με αυτόν τον άλλο τρόπο, τη γλώσσα του συναισθήματος με το αλφάβητο των χρωμάτων, των εικόνων, των μελωδιών, των κινήσεων, των υφασμάτων, των υλικών και των άυλων. Πρέπει να μιλήσεις με τον τρόπο σου, να εμπνεύσεις, να εκφράσεις τον εσωτερικό και τον εξωτερικό σου κόσμο. Να καταλάβεις και να σε καταλάβουν. Ειδικά στο θέμα της κατανόησης, η τέχνη φαίνεται να παίζει δικά της παιχνίδια, να θέλει να θολώνει τα νερά για να κάνει πιο απαιτητικό το ταξίδι προς το πραγματικό της νόημα, σαν σπηλιά κρυμμένη πίσω από έναν ορμητικό καταρράκτη, που ο δυνατός θόρυβος των ασημένιων νερών του που χτυπούν στους βράχους θυμίζει χαλασμένη παλιά τηλεόραση, σε καλεί να δεις πέρα από το αγανακτισμένο νερό που μανιασμένα χτυπιέται στους βράχους, να ακούσεις πέρα από τον θόρυβο. Να βρεις το μονοπάτι που θα σε οδηγήσει στο ξέφωτο του πραγματικού νοήματος, στο μικρό ποτάμι που ήρεμα ρέει προς την άκρη του γκρεμού. Αυτό είναι το κέντρο που ψάχνει κανείς μιλώντας για τέχνη και το πραγματικό της νόημα. Το ήρεμο ποτάμι που ρέει και καταλήγει να τροφοδοτεί έναν ολόκληρο καταρράκτη.

*Είναι μουσικός, συγγραφέας και σπουδάστρια στο Ιόνιο Πανεπιστήμιο

Ακολουθήστε το kerkyrasimera.gr για να μαθαίνετε πρώτοι τα νέα από την Κέρκυρα.

Ακολουθήστε μας στο Instagram

Ακολουθήστε μας στο twitter

Ακολουθήστε μας στο Facebook