Η τοξίνη των λέξεων

Τα  παλιά τα χρόνια λέγαμε «η γλώσσα κόκκαλα δεν έχει και κόκκαλα τσακίζει». Την γνωρίζαμε όλοι την παροιμία και πραγματικά, η γλώσσα όχι απλώς τσάκιζε κόκκαλα, έκανε πολλά περισσότερα. Κινούσε  διαζύγια, διέλυε εταιρίες, κατέστρεφε φιλίες, προκαλούσε ακόμη και  φόνους.  

Η γλώσσα, εδώ και πολύ λίγα χρόνια, μεταφέρθηκε στον δημόσιο διαδικτυακό διάλογο και παίζει έναν νέο μεγάλο ρόλο. Εκτός από την επίδραση που μπορεί να έχει στα δημόσια πράγματα μέσω των αναρτήσεων από προσωπικότητες που ασκούν επιρροή, η γλώσσα έχει την πιο άμεση ικανότητα, ασύγκριτη με όποια άλλη ανθρώπινη έκφραση (κίνηση, ένδυση, τέχνη κ.α.), να καθρεφτίζει τον νου. 

Η γλώσσα αποτελείται από λέξεις. Κάθε λέξη ως μικρότερο στοιχείο του λόγου, εκφράζει μια αυτοτελή έννοια ή σχέση εννοιών. Είναι νόημα με σημασία.  

Για πρώτη φορά στην ανθρώπινη ιστορία, οι λέξεις κυκλοφορούν τόσο ελεύθερες, εκφράζοντας ανεμπόδιστα τα νοήματα που έχει κάθε διαδικτυακός χρήστης στο κεφάλι του και στην ψυχή του.  

Η απουσία του ζωντανού συνομιλητή, διευκολύνει ακόμη περισσότερο την ελεύθερη έκφραση των λέξεων αυτών. Οι αναρτήσεις και τα σχόλια στο διαδίκτυο αποτελούν την πιο πηγαία έκφραση της κοινωνίας, την πιο αυθόρμητη σφυγμομέτρηση των τάσεων, των συναισθημάτων αλλά και την πιο σαφή ένδειξη της ποιότητας εκάστου ενός εκ των γραφόντων. 

Έτσι λοιπόν, το διαδίκτυο αποκαλύπτει μέσα από τη χρήση των λέξεων, διαμάντια και κάρβουνα.  

Θα αναρωτηθεί κάποιος: Μα δεν έχουμε κάνει όλοι τα λάθη μας; Δεν έχουμε γράψει την ανοησία μας; Δεν έχουμε μετανιώσει για παλαιότερες απόψεις μας; Σοβαρά τώρα, θα βαθμολογηθούμε από την διαδικτυακή μας παρουσία; 

Φυσικά και όχι. Οι άνθρωποι εξελισσόμαστε, συγκρουόμαστε, ερωτευόμαστε, επικρίνουμε, θαυμάζουμε και αυτό εκφράζεται στο διαδίκτυο εάν είμαστε τακτικοί χρήστες. Και δεν βαθμολογείται. Όπως δεν βαθμολογείται η ανορθογραφία ή ακόμη και η κακή διάθεση μιας ημέρας. 

Οι λέξεις όμως που χρησιμοποιούμε για όλα αυτά… Όχι, δεν βαθμολογούνται. Αλλά σημαίνουν: το είναι μας.  

Είναι πολύ χαρακτηριστική για το άτομο η χρήση της λέξης «ψόφος» ας πούμε. Η χρήση μιας τέτοιας λέξης, ακόμη κι όταν χρησιμοποιείται για έναν δολοφόνο, φανερώνει την ψυχή του γράφοντος, αποκαλύπτει το μέσα του. Και βασικά, μια μόνο τέτοια λέξη είναι αρκετή. Οτιδήποτε άλλο περισσεύει για όποιον τη γράφει. 

Εξαιτίας της επικαιρότητας, χρησιμοποιήθηκε στα σχόλια αναγνωστών σε δημοφιλείς ιστοσελίδες και στα ΜΚΔ, δυστυχώς από πολλούς ανθρώπους. Δυστυχώς για την κοινωνία μας και τον πολιτισμό μας. Δυστυχώς έχουμε πολύ δρόμο ακόμα για να γιατρευτούμε από την τοξίνη που έχουμε εμποτιστεί, ακόμα και σαν λαός. 

Οι λέξεις μας είναι το όχημα της τοξίνης που κουβαλάμε στον νου και την ψυχή μας, της ευαισθησίας μας, του περιεχομένου μας. Οι λέξεις μας είμαστε εμείς. Είναι απλό.  

*δημοσιεύθηκε στο φύλλο 4ης-3-2021 της ΚΣ στη στήλη Αλι-θινά!

Ακολουθήστε το kerkyrasimera.gr για να μαθαίνετε πρώτοι τα νέα από την Κέρκυρα.

Ακολουθήστε μας στο Instagram

Ακολουθήστε μας στο twitter

Ακολουθήστε μας στο Facebook