«Κέρκυρα, μπορεί να είναι η γη της επαγγελίας;»

Βουσολίνου Ανυφαντή Ελένη*

Πριν 115 χρόνια, στις 26 Ιανουαρίου 1918, ένα ιδιαίτερο ζήτημα που αναλύθηκε για τον αγροτικό πλούτο της Κέρκυρας, στο Θέατρο «Φοίνικας» έχει διπλή αξία. Από τη μια λόγω των προτάσεων που είχαν διατυπωθεί, από την άλλη λόγω του ότι αυτή η διάλεξη δημοσιεύθηκε σε φυλλάδια τα οποία φανερώνουν τη μεγάλη βιομηχανική ανάπτυξη της Κέρκυρας στον τομέα Γραφικών Τεχνών. Το χρωμολιθογραφικό τυπογραφείο Ασπιώτη ήταν εκείνο που εξέδωσε τα συγκεκριμένα φυλλάδια, έχοντας ήδη μια μεγάλη ανάπτυξη στην εκδοτική πορεία του. Η συγκεκριμένη βιομηχανία Γραφικών Τεχνών αποτελεί ένα μεγάλο τεκμήριο για τη βιομηχανική ιστορία της Κέρκυρας, θέμα το οποίο έχει διερευνηθεί επιστημονικά και δεν ισχύει το πρόσφατο μύθευμα για το έλλειμμα μελέτης περί του βιομηχανικού παρελθόντος της Κέρκυρας.  

Ως προς το θέμα της αγροτικής ανάπτυξης ο τότε Αξιωματικός Διοίκησης και Προϊστάμενος της Υπηρεσίας Τροφοδοσίας της Κέρκυρας, Ντεκόρ, μέσα στο ιδιόμορφο ιστορικό πλαίσιο της εποχής, ασχολήθηκε, παράλληλα προς το ρόλο του ως στρατιωτικού σιτιστή, με τη μελέτη της κερκυραϊκής γης. Μάλιστα, είχε έντονα επισημανθεί από τον ίδιο ότι τότε η εξαφάνιση των πιο ουσιωδών τροφών είχε συσχέτιση και με ηθικές χαλαρώσεις για τη ζωή του εκάστοτε λαού. Απέναντι και σε αυτό το πρόβλημα ζωής η απάντηση του Ντεκόρ ήταν η κατάλληλη αγροτοκαλλιέργεια.

Θεώρησε ότι μείζον ζήτημα ήταν αρχικά το ότι η μαύρη αγορά λόγω της τότε κατοχής είχε προκαλέσει μεγάλες ελλείψεις για τη διατροφή. Δεν είναι τυχαίο ότι οι πληροφορίες που ο ίδιος έπαιρνε δεν ήταν πάντα σωστές, ωστόσο η προσωπική του αυτοψία στις αγροτικές περιοχές σε όλη την έκταση του νησιού τον οδηγούσαν σε ασφαλή δεδομένα. Οι διαπιστώσεις του για την απαιτούμενη φροντίδα της κερκυραϊκής γης στρέφονταν γύρω από ένα βασικό συμπέρασμα: η Κέρκυρα μπορεί να γίνει γη της επαγγελίας, εφόσον  η υπερβολική διαίρεση της γης, με συναινετικές προσπάθειες αγοράς ή ανταλλαγής, οδηγήσει σε ομαδοποίηση των μικρών κομματιών με τη νόμιμη απαλλοτρίωση, ώστε να διαμορφωθεί η αξία της κοινής ωφέλειας. Μόνο απέναντι σε αυτό θα πάψει η ματαιότητα των επίμονων και δύσπιστων προκαταλήψεων και θα προσδιοριστεί η αλλαγή του καλλιεργητικού καθεστώτος του νησιού, ικανού να φέρει αγαθά για όλους, ώστε η Κέρκυρα, ως η γη της επαγγελίας, να δώσει καρπούς. Επίσης, όπως τόνιζε, θα μπορεί η Κέρκυρα να έχει όχι μόνο αυτάρκεια και να πάψει να δέχεται κηπευτικά από το εξωτερικό, αλλά, αντίθετα, η ίδια να τα εξάγει. Ιδιαίτερα, δε, τόνιζε τη μεγάλη σημασία που έπρεπε να δοθεί στη μεγάλη της δύναμη, την ελιά.

Οι προτάσεις του κάλυπταν με καινοτόμο τρόπο όλα τα ζητήματα περί των ιδιαίτερων μορφών καλλιέργειας, ωστόσο, σε κάθε περίπτωση, όπως ανέδειξε, η βάση όλων αυτών θα έπρεπε να ήταν η παύση της υπερβολικής διαίρεσης της γης. Πάνω, όμως, σε αυτήν την πρόταση είχαν άμεσα αναπτυχθεί αντίθετες θέσεις. Ο αγροτικός πλούτος της Κέρκυρας ήταν, όπως και πάντα είναι, ένα μεγάλο θέμα, μάλιστα πάντα αλληλένδετο με νοοτροπίες, οράματα, προσδοκίες, σχεδιασμούς, παιδεία. Το κατά πόσο ο καθένας δίνει βάση στην αξία της γης είναι επίσης μεγάλο ζήτημα.       

*δημοσιεύθηκε στο φύλλο 14ης-1-2023 της ΚΣ στη στήλη “Απο τα παλιά στο σήμερα”

Ακολουθήστε το kerkyrasimera.gr για να μαθαίνετε πρώτοι τα νέα από την Κέρκυρα.

Ακολουθήστε μας στο Instagram

Ακολουθήστε μας στο twitter

Ακολουθήστε μας στο Facebook