Κέρκυρα: Το μήνυμα του Δημάρχου Γ. Μαχειμάρη για τη Γιορτή της Μητέρας

Οι λέξεις, αδύναμες να περιγράψουν με πληρότητα το μεγαλείο της μητρικής αφοσίωσης, τη ζεστή αγκαλιά, που μας προσφέρθηκε σαν ασφαλές καταφύγιο απ’ όταν πρωτοαντικρίσαμε τον κόσμο, τη σεπτή μορφή, που σμίλεψε την ψυχή και τον χαρακτήρα μας και καθοδήγησε, εμψύχωσε και ενέπνευσε τα βήματά μας. Το παντοδύναμο μαγικό πλάσμα που μας χάρισε το θεϊκό δώρο της ζωής.

Είτε βρίσκεται κοντά μας, είτε μακριά, το πρόσωπο της μητέρας, βιολογικής ή θετής, έχει καθορίσει και συνεχίζει αδιάπαυστα να καθορίζει τη βιοτή όλων. Ίσως διότι, θυσιάζοντας το “εγώ” της, η μητέρα, μας μεταγγίζει με τρόπο θαυμαστό, ένα κομμάτι του εαυτού της. Μάνα,  μητέρα,  μαμά,  όπως και  να  ονομαστεί  αποτελεί  τη  γλυκύτερη έκφραση,  την  προσωποποίηση  της  αιώνιας  δημιουργίας,  την  τροφό  που ανέδειξε  και  αναδεικνύει  την  εξέλιξη  της  ζωής. Είναι το πρόσωπο που αποπνέει γαλήνη, σιγουριά, προστασία, ασφάλεια, στοργή, οικογενειακή συνοχή  και πάνω απ’ όλα αγάπη.

Ακόμα κι οι βαθυστόχαστοι λογοτέχνες  αφήνονται …Μιλούν για τη μάνα τους …και αναγνωρίζουμε τα χαρακτηριστικά της δικής μας μάνας…

«Η μάνα μου, μια άγια γυναίκα. Με υπομονή, μ’ αντοχή, με όλη τη γλύκα της γης απάνω της.

Ποτέ δεν είχα δει τη μητέρα μου να γελάει, χαμογελούσε μόνο, και τα βαθουλά, μαύρα μάτια της κοίταζαν τους ανθρώπους γεμάτα υπομονή και καλοσύνη.
Πηγαινοερχόταν σαν πνέμα αγαθό μέσα στο σπίτι, και όλα τα πρόφταινε ανέκοπα κι αθόρυβα, σαν να ‘χαν τα χέρια της μια καλοπροαίρετη μαγική δύναμη, που κυβερνούσε με καλοσύνη την καθημερινήν ανάγκη…

…Κοιτάζει τα χέρια της. Πως έγιναν έτσι; Που βρέθηκαν τόσες φλέβες, τόσες ελιές και σημάδια, τόσες ρυτίδες στα χέρια της; Εβδομήντα χρόνια τα κουβαλάει μαζί της και ποτέ δεν γύρισε να τα κοιτάξει. Ούτε τότε που ήταν χλωρά, ούτε που μέστωσαν, ούτε που μαράθηκαν, ώσπου ξεράθηκαν. Όλα αυτά τα χρόνια η έγνοια της ήταν αλλού, όχι στα χέρια της: μην κοπεί, μην καεί, μην τρυπηθεί… και τι θα γίνει η οικογένεια.. Και τι δεν τράβηξαν αυτά τα χεράκια, στα κρύα, στα λιοπύρια, στη φωτιά, στα νερά, στα χώματα….

…Μου λείπει το ψωμί της μάνας μου.

Το άγγιγμά της…

Φουσκώνουν μέσα μου οι παιδικές μου αναμνήσεις.

Μέρα τη μέρα πρέπει να δώσω αξία στη ζωή μου,  να αξίζω τα δάκρυα της μάνας μου.

Μάνα, δίχως την ευχή σου είμαι πολύ αδύναμος για να σταθώ.

 Μεγάλωσα πολύ. Δώσε μου πίσω τους χάρτες των αστεριών που είχα παιδί, Για να βρω με τα χελιδόνια το δρόμο πίσω στην άδεια σου αγκαλιά…»

Κι ο ρόλος της μάνας με τόσες δυσκολίες. Τι να καταγράψουμε; Την αυταπάρνηση και τις θυσίες, τις γυναίκες που δεν μπόρεσαν να γεννήσουν τα παιδιά τους, τις τόσες μάνες που δυσκολεύονται  να μεγαλώσουν τα παιδιά τους εξαιτίας των διαφόρων προβλημάτων, πόσες γυναίκες προσπαθούν να γίνουν μητέρες και να χαρούν την ευτυχία της μητρότητας, πόσες γυναίκες μπορεί να μην ήταν και να μην είναι οι βιολογικές μητέρες αλλά ανάθρεψαν κι ανατρέφουν παιδιά με στοργή κι αγάπη σα να ήταν δικά τους παιδιά, πόσες ανήλικες ή άγαμες μητέρες δεν «στιγματίστηκαν» και δεν δυσκολεύτηκαν στη ζωή τους, πόσες γυναίκες – μητέρες δεν αντιμετώπισαν καταστάσεις ενδοοικογενειακής ή άλλης μορφής βίας, απολύσεων από την εργασία τους, σε πόσες μάνες δεν ξεριζώθηκε η καρδιά τους από τα προβλήματα υγείας των παιδιών τους ή την τραγική απώλεια τους.

Η προσφορά, η τρυφερότητα της μάνας συνεχίζεται αμείωτα κι ασταμάτητα προς τα παιδιά της,  μέχρι να κλείσει τα μάτια. Δυστυχώς, όταν φτάνει αυτή η τραγική στιγμή, όσες κι όσοι την έζησαν, αισθάνθηκαν ότι έχασαν τον κόσμο ολόκληρο. Η αυθόρμητη επίκληση του ονόματός της σε κάθε δύσκολη στιγμή της ζωής μας φανερώνει την άρρηκτη σχέση μητέρας και παιδιών, σχέση που μας κάνει να νιώθουμε ότι είναι δίπλα μας, είναι κοντά μας για να μας δώσει την ηρεμία, τη γαλήνη, την ψυχική δύναμη για το ξεπέρασμα και την υπέρβαση κάθε δύσκολης κατάστασης.

Επιβάρυνση δημιουργήθηκε και με τις επιπτώσεις της υγειονομικής – πανδημικής κρίσης που επηρέασαν καθοριστικά την κοινωνία, την οικονομία, την ψυχολογία όλων μας και ειδικότερα των ευάλωτων – ευαίσθητων ομάδων του πληθυσμού μας στις οποίες συμπεριλαμβάνονται οι μητέρες.  Η μητέρα – γιαγιά  στερήθηκε κι απομονώθηκε από τα παιδιά και τα εγγόνια της για μεγάλο διάστημα.

Όμως η μοναξιά δεν είναι για τη μάνα, η μοναξιά δεν είναι για τους γονείς, η μοναξιά δεν είναι για τους ανθρώπους. Η αρμονία και η πρόοδος σε μια οικογένεια είναι συνάρτηση της συμβολής και των καλών σχέσεων όλων των μελών της οικογένειας, της φροντίδας και της καθημερινής έννοιας προς τους  γονείς.

Αυτή την κατεύθυνση και το ιερό καθήκον μας υπενθυμίζει η σημερινή ημέρα, που είναι ημέρα περισυλλογής για όσα πράξαμε και για όσα καθημερινά πρέπει να φροντίζουμε προκειμένου αυτός ο χρυσός συνδετικός κρίκος του κοινωνικού ιστού να μην νιώσει ποτέ μόνος και αβοήθητος. Σ όλα αυτά δεν πρέπει να ξεχνάμε και την εφαρμογή των κατευθύνσεων που δίνονται από τους επιστήμονες για την ασφαλή επιστροφή στην κανονικότητα και την προστασία όλων μας.

ΧΡΟΝΙΑ ΠΟΛΛΑ ΣΕ ΟΛΕΣ ΤΙΣ ΜΗΤΕΡΕΣ ΤΗΣ ΚΑΡΔΙΑΣ ΜΑΣ

ΧΡΟΝΙΑ ΠΟΛΛΑ ΣΕ ΟΛΕΣ ΤΙΣ ΜΑΝΑΔΕΣ

ΤΗΣ ΑΥΤΑΠΑΡΝΗΣΗΣ-ΤΗΣ ΑΝΙΔΙΟΤΕΛΕΙΑΣ-ΤΗΣ ΠΛΗΡΟΥΣ ΑΓΑΠΗΣ

Ακολουθήστε το kerkyrasimera.gr για να μαθαίνετε πρώτοι τα νέα από την Κέρκυρα.

Ακολουθήστε μας στο Instagram

Ακολουθήστε μας στο twitter

Ακολουθήστε μας στο Facebook