Μια, καθόλου τυχαία, θλίψη διαρκείας.

Αρχικά είδα μια δημοσίευση της απολογητικής δήλωσης του βουλευτή Στεφανάδη. 

Μετά είδα κάποια σχόλια στα social media που μου κίνησαν την περιέργεια. 

Μετά είδα το βίντεο της Ικαρίας. 

Και μετά, τα είδα όλα! 

Κουστωδία και αυλή.  Ή μάλλον μπαλκόνι! Το μπαλκόνι του βουλευτή. Σώματα ασφαλείας. Παιδάκια που χοροπηδούν για να δουν τα σημαίνοντα πρόσωπα. Αυλικοί, αυλάρχες και γενναιόδωρη υποδοχή. Και στρες, πολύ στρες.  

Θυμήθηκα τη γιαγιά μου, μια καλομαθημένη αστή που υπερηφανευόταν ότι από το μπαλκόνι του πατρικού της στην πόλη μας,  μίλησε ο Γεώργιος Ράλλης. Αλλά αυτό είχε συμβεί στη δεκαετία του 1970. 

Νόμιζα ότι τα χρόνια δεν ήταν μόνον αριθμοί. Ότι ήταν χρόνια που βιώθηκαν, που δεν πέρασαν σαν απλές σελίδες ημερολογίων. Ότι ήταν χρόνια που μας ανέβασαν και μας κατέβασαν, που μας γονάτισαν αλλά μας δίδαξαν.  

Είχα την ψευδαίσθηση ότι λίγο από εδώ, λίγο από εκεί, προχωρούσαμε ως χώρα στη νέα εποχή. Είχα και τεκμήρια: Αντικαπνιστικός νόμος. Σύμφωνο συμβίωσης.  Σημαντικές θεσμικές αλλαγές. 

Το θέμα του video, με το οποίο τα είδα όλα, θα έπρεπε να είναι  ο covid και τα μέτρα που δεν πάρθηκαν. Και όμως, το θέμα ουσιαστικά είναι ότι τα μέτρα δεν πάρθηκαν γιατί το νεοελληνικό μοτίβο της κουστωδίας που ζει και αναπνέει γύρω από τον μεγαλειότατο, τα σαρώνει όλα. Σαρώνει τα μέτρα προστασίας, την ανησυχία των λοιμωξιολόγων, την αυστηρότητα της Πολιτικής Προστασίας, τους δείκτες των  λυμάτων, τον ίδιο το Νόμο. Σαρώνει την αγωνία  του εμπόρου που έμεινε κλειστός για μήνες. Του εστιάτορα, του ιδιοκτήτη καφενείου και μπαρ, του chef, του κάθε άξιου ανθρώπου που παραμένει άνεργος/ φτωχός/ αβέβαιος/  καταθλιπτικός εξαιτίας της πανδημίας. 

Το νεοελληνικό μοτίβο σαρώνει κάθε συναίσθημα και ανάγκη των κοινών θνητών  της χώρας που τα Σαββατοκύριακα κλείνει από τις έξι τον μισό της πληθυσμό στο σπίτι. 

Μοτίβο, όπως λέμε μικρόβιο που αρνείται να βγει από το σώμα. Που δεν έχει καν την ευφυΐα της μετάλλαξης. Που παραμένει μέσα στο χρόνο όμοια ενοχλητικό με συμπτώματα τα οποία σε κάθε ευκαιρία ανακύπτουν με την ίδια ένταση. 

Το μοτίβο διακρίνεται κατεξοχήν από προσωπολατρεία, κολακεία, οσφυοκαμψία. Και υστερία. Ποιος θα σταθεί δίπλα στον αρχηγό, με ποιον προτιμά να κουβεντιάζει; Σε ποιον θα δώσει περισσότερο χρόνο; Η μαγείρισσα του μεγαλογιατρού θα το πετύχει το φαΐ; Φτάνουν οι καρέκλες;  

Όλα περιστρέφονται γύρω από τον μεγαλειότατο, τους μεγαλειότατους πολιτικούς αρχηγούς, που συντηρούν τις νοοτροπίες του 197. Που αρνούνται να ξεριζώσουν τα μικρόβια, που μας κρατούν διαρκώς θλιμμένους. Ακόμα και σήμερα, έτος 2021. Τυχαίο; 

*δημοσιεύθηκε στο φύλλο 10ης-2-2021 της ΚΣ στη στήλη Αλι-θινά!

Ακολουθήστε το kerkyrasimera.gr για να μαθαίνετε πρώτοι τα νέα από την Κέρκυρα.

Ακολουθήστε μας στο Instagram

Ακολουθήστε μας στο twitter

Ακολουθήστε μας στο Facebook