«Ο πιο αγνός, ο πιο αληθινός πατριωτισμός»

Βουσολίνου Ανυφαντή Ελένη*

Για έναν ποιητή η χρήση συγκινησιακού λόγου μπορεί να αποτελεί μία από τις πιο δυναμικές προκλήσεις για τη διαμόρφωση του πνευματικού δημιουργήματος που ο ίδιος πλάθει, ωστόσο το βαθύτερο της πράξης του αξίωμα είναι και η ενεργός δράση του για την πραγμάτωση των στοχεύσεων, τόσο περί των ηθικοπνευματικών ιδανικών, όσο και για την αναμόρφωση κάθε ειδικότερης κατάστασης που βιώνει ο ίδιος και το ευρύτερο κοινωνικό σύνολο.

Για τον πραγματιστή ποιητή Λορέντζο Μαβίλη το σταθερό καθημερινό στοιχείο που τον κατεύθυνε ανελλιπώς, αδιαφορώντας για τιμές και άκαιρα λόγια της ρητορείας των εφήμερων, συχνά επίπλαστων, εγγυήσεων για μεγάλες ανατροπές, όπως κατά την περίοδο του «ατυχούς πολέμου» του 1897, ήταν η επιτέλεση του καθήκοντος. Αυτό το καθήκον δεν ήταν ευχολόγιο, δοξασία ή κομπορρημοσύνη ήταν η ίδια η φλόγα της ανόθευτης ψυχής του: η συμβολή του μόνο και μόνο για το καλό της πατρίδας του.

Όσο κι αν ήξερε ότι δεν υπήρχε αληθινή βάση στα αισιόδοξα λόγια πολιτικών και στρατιωτικών για τον «εύκολο θρίαμβο» της Ελλάδας απέναντι στο μεγάλο της εχθρό για την κατάκτηση των περιοχών της, άμεσα ενσωματώθηκε στο γενικό ξεσηκωμό, θεωρώντας ότι και η δική του ζωή όφειλε να μπει στον αγώνα, είχε το χρέος να βρεθεί στον ίδιο κίνδυνο στον οποίο θα βρίσκονταν και οι καθοδηγητές αυτού του εγχειρήματος.

Από τη στιγμή που ένιωθε ότι στο πρόσταγμα της Μεγάλης Ιδέας ήδη, από το 1896, η σταυροφορία είχε ξεκινήσει, άσχετα που οι βάσεις της δεν ήταν ιδανικές, είχε το υψηλό καθήκον να θέσει τον εαυτό του στη μεγάλη πολεμική υπόθεση. Ήξερε, παράλληλα, ότι για αυτήν την εκστρατεία, στην οποία η πατρίδα του ερχόταν αντιμέτωπη με την Οθωμανική Αυτοκρατορία, οι «πλανόδιοι ρήτορες» μιλούσαν για «εύκολη ανάκτηση της εθνικής κληρονομιάς» χωρίς να ενδιαφέρονται για την οποιαδήποτε καταστροφική συνέπεια. Δεν είχε, όμως, άλλη ηθική υποχρέωση παρά να είναι και εκείνος ένας αγωνιστής που όφειλε να ενταχθεί στην πράξη.

Από τη στιγμή που ο Παύλος Μελάς είχε ιδρύσει την Εθνική Εταιρεία , άμεσα οδηγήθηκε στη διαμόρφωση του αγώνα αυτού. Στην Κέρκυρά του η δημιουργία παραρτήματος της Εταιρείας κρίθηκε απαραίτητη, ιδιαίτερα σημαντική για την αντιμετώπιση της περιοχής της οθωμανικής μεθωρίου Άρτας – Ολύμπου. Η ίδρυση του παραρτήματος πραγματώθηκε από τον ίδιο. Η βασική ανάγκη αυτού του σώματος που σχηματίστηκε, η πολεμική συμβολή στην περιοχή της Ηπείρου, ήταν πολύ δύσκολη υπόθεση. Ωστόσο, πέρα από τα μεγάλα προβλήματα που είχε να αντιμετωπίζει, το ουσιαστικότερο, ίσως, γεγονός, είναι ότι δε δείλιασε να θέτει σε εφαρμογή την ποιητική διάσταση της ψυχής του: όταν σε πολεμική αναμέτρηση βρέθηκε, τραυματισμένος, προ των πυλών της αιχμαλωσίας, η αντανάκλαση της αρετής του, μπολιασμένης από την υψηλή πνευματική του διανόηση και τις παιδαγωγούσες αρχές που είχε αφομοιώσει από τον πλούτο της οικογενειακής του παιδείας, η αντίδρασή του ήταν να τερματίσει τη ζωή του με το περίστροφό του. Χάρη στην παρέμβαση συμπολεμιστή του το γεγονός αυτό, τελικά, αποσοβήθηκε. Η ενέργειά του ήταν πράξη ανιδιοτελούς προσφοράς για την πατρίδα του, καθότι δε θα δεχόταν να είναι αιχμάλωτος, πράξη απότοκος του υψηλού πνευματικού και ηθικού του μεγαλείου, παράλληλα και λόγω του ότι η ποίησή του ήταν διαρκώς για εκείνον η ανόθευτη δυναμική για πραγμάτωση και όχι για βερμπαλισμό και απόκτηση φήμης, απόκτηση μεγαλείων. Δε φοβόταν την κάθε αντικειμενική αλήθεια, δε δίσταζε, συγχρόνως, να τολμά για τις αξίες και να θυσιάζεται για την πατρίδα του.

Το, δε, τέλος της ζωής του, κατά την τελευταία μάχη, εκείνη που ξεκίνησε στις 28 Νοεμβρίου 1912 στο Δρίσκο, πιστοποιεί την υψηλή του ολότητα. Γίνεται «ένα» με το χώμα της πατρίδας του, εξάλλου, ήταν πάντα ενωμένος μαζί της.

*δημοσιεύθηκε στο φύλλο 21.1.2ο23 της ΚΣ στη στήλη “Από τα Παλιά στο Σήμερα”

Ακολουθήστε το kerkyrasimera.gr για να μαθαίνετε πρώτοι τα νέα από την Κέρκυρα.

Ακολουθήστε μας στο Instagram

Ακολουθήστε μας στο twitter

Ακολουθήστε μας στο Facebook