Πληθυντικός και σεβασμός. 

Ήταν ένα άντρας ίσαμε δυο μέτρα.

Όμορφος. Καλός. Γενναιόδωρος. Έζησε καλά. Πρόσφερε. Αγάπησε. Αγαπήθηκε. Κάποτε μεγάλωσε.

Και μεγάλωσε κι άλλο. Κι άλλο. Ώσπου μια μέρα, ενώ διένυε το τελευταίο τέταρτο του αιώνα που του αντιστοιχούσε, βρέθηκε στα επείγοντα.

Η αιτία ήταν πτώση. Προφανώς κάποιο ισχαιμικό θόλωσε τα νερά και έτσι έφτασε στο Νοσοκομείο κάπως απαθής και δυσκίνητος. Σε αυτήν την κατάσταση, δεν ανταποκρίθηκε γρήγορα στις επιταγές της βιαστικής νοσηλεύτριας, ούτε καταλάβαινε πολύ καλά τον τόνο της φωνής της, ούτε καν τον ενικό που αυτή χρησιμοποιούσε –μάλλον θα αναρωτιόταν μέσα του από πού τη γνώριζε… 

-Παππού, θα καθίσεις κάποια στιγμή να σου περάσω την πεταλούδα να τελειώνουμε; 

Πριν καλά-καλά τελειώσει την ερώτησή της, άνοιξε απότομα η πόρτα, μπήκε μέσα η κόρη του και με δυνατή και αποφασιστική φωνή της είπε: 

Πρώτον δεν είναι παππούς, διότι εγώ δεν έκανα παιδιά.  

Δεύτερον ονομάζεται έτσι κι έτσι. 

Τρίτον θα τον προσφωνείτε με το κύριε και το επώνυμό του. 

Τέταρτον θα του μιλάτε στον πληθυντικό. 

Πέμπτον θα κάνετε όση υπομονή απαιτεί η ηλικία και η κατάστασή του. 

Έκτον πληρώνεστε από εμάς για αυτά και για πολλά περισσότερα. 

Τα παραπάνω συνέβησαν πριν 25 χρόνια στο νοσοκομείο της επαρχιακής μας πόλης. Ήμουν μάρτυρας.  

Η στιγμή, μου έμεινε αξέχαστη. Πρόκειται για την αυτονόητη επισήμανση σεβασμού που απαιτείται στην αντιμετώπιση κάθε ανθρώπου, κάθε ηλικίας, φύλου, φυλής κ.ο.κ. Μόνο που πρόκειται και για κάτι ακόμα. Για την επισήμανση ότι οι ηλικιωμένοι άνθρωποι παραμένουν κύριος και κυρία τάδε και δεν είναι οπωσδήποτε παππούς ή γιαγιά. Οι ηλικιωμένοι άνθρωποι ακόμη και αν είναι πιο οκνηροί λόγω της σωματικής φθοράς, παραμένουν παρούσες προσωπικότητες, χαρακτήρες της κοινωνίας. Ζωντανοί άνθρωποι που δημιούργησαν ή κατέστρεψαν, πρόσφεραν ή έβλαψαν, ερωτεύτηκαν και πρόδωσαν, ταξίδεψαν, έφαγαν, ήπιαν, έκλαψαν, πλήγωσαν, πληγώθηκαν. Μεγάλωσαν παιδιά, τους αγόρασαν σπίτια, τα σπούδασαν. Κάποιοι από τους σημερινούς ηλικιωμένους κυβερνούσαν αεροπλάνα, άλλοι ζύμωναν ψωμί, άλλοι δούλευαν οικοδομή. Άλλοι είχαν πολλούς εραστές και ερωμένες. Άλλοι ήταν διάσημοι. Άλλοι ήταν μαλάκες. Όλοι όμως ήταν και όσο ζουν, είναι κάποιοι. 

Με αφορμή τον κορωνοϊό και την συζήτηση για την τρίτη ηλικία, διάβασα συχνά στα ΜΚΔ αναφορές όπως «τα παππούδια», «έβαλαν τα καλά τους για να εμβολιαστούν» και άλλα τέτοια σχόλια. Έτσι θυμήθηκα το επικό περιστατικό του 1995. Έτσι γράφω για τους σημαντικούς ηλικιωμένους και υπερήλικες της ζωής μας. Για τον πληθυντικό και την ευγένεια που τους οφείλουμε. Για την φροντίδα, που όμως δεν αναιρεί τον σεβασμό.  

Γιατί, αλήθεια, αν χρειαστούμε κάποια μέρα «Π» ή καροτσάκι, εμείς οι νέοι και «ωραίοι», μήπως θα σημαίνει ότι δεν υπήρξαμε ό, τι είμαστε σήμερα; 

Σε-βα-σμός.  

Και μετά, εμβολιασμός.  

*Δημοσιεύθηκε στο φύλλο 27ης-1-2021 της ΚΣ στη στήλη Αλι-θινά!

Ακολουθήστε το kerkyrasimera.gr για να μαθαίνετε πρώτοι τα νέα από την Κέρκυρα.

Ακολουθήστε μας στο Instagram

Ακολουθήστε μας στο twitter

Ακολουθήστε μας στο Facebook