Τετάρτη, 7 Οκτωβρίου, περασμένες έντεκα.

Καθόμουν στο γραφείο, όπως κάθε πρωί. Στοίβες έγγραφα και σημειώσεις, στα δεξιά ο καφές μου, οθόνη φορτωμένη πληροφορία και πρωινό άγχος, ημέρα Τετάρτη, ώρα έντεκα και τέταρτο. Μετακινούμουν διαρκώς από τη σελίδα των ειδήσεων στο έγγραφο που επεξεργαζόμουν. Έντεκα και είκοσι. Και εικοσιπέντε.

Μετά ο χρόνος σταμάτησε.
Οι γροθιές μου σφίχτηκαν δυνατά, τα μάτια μου βούρκωσαν. Ένα συναίσθημα βαθύ και πλατύ μαζί, μου γέμισε το στέρνο. Γέμισα. Άπλωσα. Αγαλλίασα.
Πέρασε ώρα.
Κατάπινα τη χαρά σαν γουλιές γλυκό κρασί από ένα ποτήρι που δεν τελείωνε.
Η ειδοποίηση στο κινητό έλεγε ότι έπρεπε να κατέβω για ένα ραντεβού.
Χαμογελαστή και χαμένη στις σκέψεις μου, διέσχιζα την πόλη όταν στο οπτικό μου πεδίο εμφανίστηκε ο Χρήστος ο άντρας καλής μου φίλης. Με τον Χρήστο, δεν έχω κάνει παρέα, δεν έχω καν το τηλέφωνό του, δεν έχουμε πει μυστικά, δεν έχουμε φάει στο ίδιο τραπέζι. Χωρίς να του μιλήσω, τον αγκάλιασα. Χωρίς να μου μιλήσει, με αγκάλιασε. Και μείναμε έτσι για λίγα δευτερόλεπτα. Και μετά με άφησε. Ήμουν πάλι βουρκωμένη, ίσως κι εκείνος, δεν έβλεπα, μου είπε είσαι πολύ χαρούμενη, του είπα πολύ! Και υπερήφανη!
Και φεύγοντας αισθάνθηκα πόσο υπέροχο είναι ότι με μερικούς ανθρώπους, χωρίς να έχεις πει τίποτα, έχεις ήδη πει πολλά. Ότι γνωρίζεις πως βρίσκεστε στην ίδια όχθη του ποταμού, στη μεριά εκείνη που η δικαιοσύνη, ο πολιτισμός, η ελευθερία, η δημοκρατία, η πρόοδος είναι αδιαπραγμάτευτες αξίες. Μετά σκέφτηκα ότι εκτός από υπέροχο είναι και σημαντικό. Ξαναχαμογέλασα.
Τα στελέχη της Χ.Α. καταδικάστηκαν ως διευθυντές εγκληματικής οργάνωσης και αυτό συνέβη με όρους θεσμικούς, τελεσίδικους και αδιαπραγμάτευτους σαν τις μεγάλες πανανθρώπινες αξίες.
Η μεγάλη χαρά που πλημμύρισε την ψυχή μου, δεν χαλάστηκε στη συνέχεια ούτε από το φασιστόμετρο που έβγαλαν οι φανατικοί δημοκράτες στα ΜΚΔ, ούτε από την πολιτική εκμετάλλευση της απόφασης από κόμματα και πρόσωπα, ούτε από τις υπερβολές που πάντα ακολουθούν κάθε μεγάλη στιγμή της ιστορίας.
Και πώς να χαλάσει όταν υπάρχει αυτή η γυναίκα που η αξιοπρέπεια, η επιμονή της, ο πόνος της, ο αγώνας της σκεπάζει τα πάντα; Όταν υπάρχει η Μάγδα Φύσσα που κοιτάζοντάς τη, καμία λέξη δε χρειάζεται να ειπωθεί.
Η Μαρία Φαραντούρη της αφιέρωσε τον Επιτάφιο του Ρίτσου τραγουδισμένο από την ίδια σε μελοποίηση Θεοδωράκη. Η ιστορία θα της αφιερώσει μια σπάνια σελίδα που ο θάνατος θα έχει φωτιστεί με χρώμα λευκό. Η τελευταία γραμμή της σελίδας θα γράφει
Κυρία Μάγδα Φύσσα, Μάνα, σε ευχαριστούμε.

*δημοσιεύθηκε στο φύλλο 14ης-10-2020 της ΚΣ στη στήλη Αλι-θινά!

Ακολουθήστε το kerkyrasimera.gr για να μαθαίνετε πρώτοι τα νέα από την Κέρκυρα.

Ακολουθήστε μας στο Instagram

Ακολουθήστε μας στο twitter

Ακολουθήστε μας στο Facebook