“Ύμνο” στον σύζυγό της, από τη δασκάλα της Ερείκουσας, Αποστολία Ρούσση

Είναι πράγματα που ξεχειλίζουν από την ψυχή ενός ανθρώπου και δεν χωρούν, θέλουν να βγουν και να μοιραστούν. Είμαι η Αποστολία Ρούση δασκάλα στην ακριτική Ερείκουσα και αυτό το κείμενο είναι ένας ύμνος δοξολογίας προς το δημιούργημα του Θεού, τον Κώστα Στραβού, τον άντρα μου. Ξέρω πως πολλοί ίσως σκεφτόμαστε πως κάποια πράγματα τα κρατάμε για εμάς ώστε να μην μας τα χαλάσουν…αλλά δεν μπορούν να κρατηθούν…δε χωράνε εδώ στην Ερείκουσα μα νομίζω και πουθενά αλλού. Θέλω να τα ακούσουν όλοι, οι γονείς, οι παππούδες, οι συγγενείς, οι φίλοι, οι συμμαθητές του και να χαρούν που ο άνθρωπος αυτός, ο δικός τους αποτελεί στη ζωή όλων μας μια ξεχωριστή ευλογία. Κωνσταντίνε μου ευχαριστώ πρώτα το Θεό και ύστερα όλους εκείνους και ιδιαιτέρως τον αγαπημένο σου παππού Αργύριο Ζήσεκα που συνετέλεσαν σε αυτό που είσαι σήμερα. Η δοτικότητα σου, η δυναμικότητα σου, η λογική σου, η ψυχή σου, η πίστη σου το είναι σου όλο. Όσοι ήδη τον ξέρουν καταλαβαίνουν και ταυτίζουν τους όρους φιλότιμο, εργατικότητα, ενσυναίσθηση με εσένα. Για όσους δε σε ξέρουν είμαι εδώ εγώ για να το φωναζω. Εδώ στην ακριτική Ερείκουσα. 

Εσύ ο φάρος ο δικός μου και όχι μόνο. Ο Κώστας είναι εκείνος που ενδιαφέρεται και προσφέρεται εθελοντικά και αφιλοκερδώς για τους πάντες και τα πάντα. Χωρίς αυτόν οι ζωές όσων των ζούμε θα ήταν μισές αν όχι κενές. Εμπόδια, προβληματισμοί, λύνονται με εκείνον.  Όπου κι αν είμαι και τώρα εδώ στην ακριτική Ερείκουσα ο Κώστας αποτελούσε και αποτελεί και εδώ για όλους και για τα πάντα: φως στο τούνελ. Μας έφερε ο Θεός εδώ στο νησάκι και προσεύχομαι να μας ευλογεί να συνεχίσουμε το έργο μας προς δόξαν Θεού.

Και πυλώνα στα πάντα και για όλους ανιδιοτελως εσύ. Να εύχεστε όλοι για εκείνον καθώς όπου και αν μας οδηγεί ο Θεός στέλνει αυτόν τον άνθρωπο να ανοίγει τους δρόμους, να φωτίζει τα μονοπάτια, να διαλύει την ομίχλη, να στερεώνει τις βάσεις ώστε οι υπόλοιποι να παίζουμε το έργο μας. Κωνσταντίνε μου είχες και έχεις αποτελέσει για πολλούς παντού μα και εδώ τη σωτήρια λέμβο μας.  Ένα ευχαριστώ δεν αρκεί και δεν φτάνει. Μονάχα αγγίζει ελάχιστα αυτό το δημιούργημα του Θεού, τον άντρα μου.

 

 

*φωτο/kerkyrasimera.gr