Καλό Πάσχα (γράφει η Αλίκη Κατσαρού)

Με βλέπω στην ταβέρνα του Χρυσομάλλη, στη μικρή μας πόλη, ανεβασμένη σε μια καρέκλα μέσα από το παράθυρο. Στον ώμο μου ακουμπά το ζεστό χέρι του παππού μου. Δε με κρατάει, απλώς σιγουρεύεται ότι δεν θα πέσω. Αρκετός κόσμος στο πεζοδρόμιο περιμένει ευλαβικά να περάσει η λιτανεία.  

Είναι Κυριακή των Βαΐων του 1980 στην Κέρκυρα. Θα ακολουθήσει μια κατανυκτική εβδομάδα. Οι δικοί μου θα συναντηθούν με φίλους που μένουν στην Αθήνα αλλά έρχονται οπωσδήποτε για Πάσχα στην Κέρκυρα. Θα πιούνε ουζάκια στου Ζήσιμου, εγώ θα παίξω με τα παιδιά τους στο κοκκινόχωμα της «Κάτω Πλατείας», θα τους κάνω την έξυπνη εντός έδρας, νιώθοντας λίγο μειονεκτικά που δεν έχουμε Πλατεία Ομονοίας με ηλεκτρικές σκάλες και που τα Σαββατοκύριακα δεν πάμε στη Βουλιαγμένη.  

Τη Μεγάλη Παρασκευή θα ξυπνήσω νωρίς για να πάω με τη γιαγιά μου στην Αποκαθήλωση, το βράδυ θα κοιμηθώ αργά γιατί θα περιμένουμε τον Επιτάφιο της Μητροπόλεως και το πρωί του Μ. Σαββάτου θα είμαστε 9 παρά πέντε στις Κάρντε Λάκουες για να δούμε τον επιτάφιο του Αγίου Σπυρίδωνα που κατά παράδοση βγαίνει το Σάββατο. Θα περπατήσουμε ρυθμικά πλάι στον επιτάφιο ακούγοντας σιωπηλά τον Άμλετ και μετά θα πάμε στην αγορά για τα τελευταία ψώνια. Αν έχουμε προλάβει να φθάσουμε σπίτι θα σπάσουμε τον μπότη μας, αν δεν έχουμε προλάβει θα κρυφτούμε κάτω από ένα υπόστεγο για να μην μας σπάσει κανένας μπότης στο κεφάλι.  

Με βλέπω να περπατάω βιαστικά μέσα στο πλήθος. Κεφάλια που μόλις βγήκαν από το κομμωτήριο και ψηλά τακούνια μετατρέπουν τα καντούνια σε πασαρέλες κιτς σχεδιαστών. Έχει πολλή φασαρία και οι ήχοι των φιλαρμονικών μπερδεύονται πάνω από τις στέγες. Είναι Μεγάλη Παρασκευή του 2018 στη μικρή μας πόλη. Καταβάλλω προσπάθεια μέσα στο πολύβουο πλήθος να ακούσω το Αντάτζιο την ώρα που η Παλιά Φιλαρμονική περνάει μπροστά μας. Τα παιδιά μου δυσανασχετούν, το πρωί του Σαββάτου δεν τα ξυπνάω, πάω μόνη μου για τον Αμλέτο.  Στο Λιστόν, λίγο πριν τις 11 η ματιά μου πέφτει σε ένα χέρι με χρυσό ρολόι και καδένα που δίνει ένα πενηντάευρο σε έναν σερβιτόρο για να του εξασφαλίσει πρώτο τραπέζι στους μπότηδες. Σκέφτομαι ότι έχω χρόνια να πάω στα μπουζούκια… Ογκώδη χρωματιστά αγγεία, συνθήματα και ιαχές κατακλύζουν την πλατεία. Σκέφτομαι ότι δεν έχω πάει ποτέ σε γήπεδο. 

Με βλέπω μόνη με βαρετά ρούχα και αθλητικά παπούτσια να περπατάω στην πλατεία. Διορθώνω τη μάσκα μου. Σταματώ ανάμεσα σε άλλους μασκοφόρους περιπατητές.  Είναι Κυριακή των Βαΐων του 2021. Κοιτάω ένα γύρο τον τόπο, μια φωτογραφία βουβή. Κι αναρωτιέμαι: Τι θα γεννήσει η σιωπή δυο χρόνων; Ποιος θα είναι ο επόμενος ήχος του κερκυραϊκού Πάσχα;  

Καλό Πάσχα! Και του χρόνου ελεύθεροι και υγιείς! 

Ακολουθήστε το kerkyrasimera.gr για να μαθαίνετε πρώτοι τα νέα από την Κέρκυρα.

Ακολουθήστε μας στο Instagram

Ακολουθήστε μας στο twitter

Ακολουθήστε μας στο Facebook