Idiot ή έξυπνος; 

Έχω αρχίσει να αμφιβάλλω για το αν είναι πράγματι χαζοί οι περίφημοι idiots, όσοι δηλαδή δεν ασχολούνται με τα κοινά. Όχι μόνον αμφιβάλλω αλλά μάλλον πιστεύω ότι πρόκειται για ανθρώπους έξυπνους, με δυνατό αίσθημα αυτοσυντήρησης και αυτοφροντίδας.  

Στις ανθρώπινες κοινότητες και κοινωνίες, από πάντα κάποιοι ηγούνται, κάποιοι ελαφρώς συμμετέχουν και κάποιοι κάθονται στ΄ αυγά τους. Φυσικά, δεν έχουν όλοι τα ίδια κίνητρα για τις επιλογές τους. Αυτοί που κάθονται στα αυγά τους πάντως, σίγουρα δεν είναι idiots. Άλλωστε χαζοί υπάρχουν παντού, ακόμη και στους υπουργικούς θώκους. Για τους «ελαφρώς» συμμετέχοντες, δεν έχει και πολύ νόημα να πιάνουμε χώρο στην εφημερίδα. Πρόκειται συνήθως για ανθρώπους που απλά διεκδικούν τον χώρο τους στην κοινωνία, ανώδυνα και βαρετά, γιατί ο μπαμπάς τους δεν ήταν μορφωμένος αστός ενώ αυτοί «τα κατάφεραν» και θεραπεύουν τα ηλίθια κόμπλεξ τους με το «φαίνεσθαι». Δε θα συγκρουστούν, δε θα προσφέρουν αλλά εντάξει, καταλάβαμε και δεν μας απασχολούν, (αυτοί κι αν είναι idiots). 

Το δίλημμα τίθεται ανάμεσα στο συμμετέχω ενεργά και στο κάθομαι σπίτι μου, στη δουλειά μου, με τα παιδιά μου, στα αυγά μου, τέλος πάντων. Η επιλογή συμμετέχω ενεργά θα πρέπει να αντιμετωπίσει ένα σύστημα το οποίο ολοφάνερα διοικούν πολύ συγκεκριμένοι κοινωνικο-οικονομικοί κύκλοι και οι φίλοι τους. Η επιλογή θα έχει κόστος οικονομικό, κοινωνικό, ψυχολογικό. Η επιλογή αυτή είναι έξυπνη; 

Αναπολώ την παιδική μου αθωότητα, όταν ήμουν παθιασμένη υποψήφια στις μαθητικές εκλογές του δημοτικού σχολείου. Νοσταλγώ την εφηβεία που σκάλιζα ροκ στίχους –γροθιά στο σύστημα με τον διαβήτη στο ξύλινο γραφείο μου. Θαυμάζω τις πρώτες φορές που αντιμίλησα σε μεγαλύτερούς μου δημοσίως ή που αντέδρασα άγαρμπα (τι όμορφο που ήταν αυτό!) στη σαπίλα που πήγε να με καταπιεί στην πρώτη μου δουλειά. 

Τότε νόμιζα ότι μπορούσα να αλλάξω τα πράγματα. Ότι θα έπαιζα έναν ρόλο, έστω μικρό, αλλά δημιουργικό.  

Έφτασα να έχω ζήσει τη μισή μου ζωή για να συνειδητοποιήσω ότι το μπετόν του συστήματος δεν είχε καμία απολύτως ρωγμή στην οποία θα μπορούσε να εισχωρήσει η νεανική μου τόλμη. Και καμία άλλη τόλμη. 

 Ότι το να κάθεσαι στα αυγά σου είναι και έξυπνο και παραγωγικό και πιο δημιουργικό -τουλάχιστον κλωσάς. 

Φαντάζομαι ότι από την εποχή του Θουκυδίδη, θα υπήρχαν εκείνοι που αναγνώριζαν πλήρως τα οφέλη του κλωσήματος, αλλιώς γιατί να απασχολήσουν τον πατέρα της Ιστορίας; 

Αναρωτιέμαι μόνον αν κι εκείνοι τα βράδια πνίγονταν από αγανάκτηση και αν πού και πού το ξημέρωμα τους έβρισκε κουρασμένους από λύπη και θυμό. 

Γιατί ότι είσαι έξυπνος δεν σου εξασφαλίζει και τον πιο ήσυχο ύπνο, τελικά. 

*δημοσιεύθηκε στο φύλλο 3ης-2-2021 της ΚΣ στη στήλη Αλι-θινά!

Ακολουθήστε το kerkyrasimera.gr για να μαθαίνετε πρώτοι τα νέα από την Κέρκυρα.

Ακολουθήστε μας στο Instagram

Ακολουθήστε μας στο twitter

Ακολουθήστε μας στο Facebook