Ζακυνθινοί και Κερκυραίοι σε κοινούς αγώνες

Δεν είναι λίγες οι περιπτώσεις κατά τις οποίες Κερκυραίοι και Ζακυνθινοί αγωνίζονται από κοινού πάνω στις ίδιες αξίες, για τα ιδεώδη της ελευθερίας, της ανεξαρτησίας, της συναδέλφωσης. Μία από αυτές τις αγωνιστικές μορφές κοινής δράσης αποτελεί η περίπτωση της φυγάδευσης αγωνιστών της Ελληνικής Επανάστασης με κάθε κίνδυνο λόγω της ρητής απαγόρευσης. προς τέτοιες ενέργειες, εκ μέρους της αγγλικής διοίκησης για όλους τους υπηκόους του Ιονίου Κράτους.

Πριν την έναρξη της Ελληνικής Επανάστασης, σύμφωνα και με τη σχετική Πράξη Διοίκησης, εκδιδόμενη βάσει του Κεφαλαίου 2 του Χάρτου του Πολιτεύματος του 1817, η ιωνική ουδετερότητα απέναντι σε εμπόλεμους θεωρούταν όρος απαράβατος. Βασικός λόγος αυτής της αναγκαιότητας υπήρξε  η γνωστή προϋπάρχουσα συνεχής εκδήλωση επαναστατικότητας από τους νησιώτες του Ιονίου σε προγενέστερες ιστορικές περιόδους, όπως και στο 16^ο αιώνα στην περίπτωση της Ναυμαχίας του Ναβαρίνου. Έτσι, η εξεγερτική δυναμική τους δεν άφηνε ευκαιριακή τη λήψη μέτρων από την πλευρά της αρμοστείας για την πρόληψη τέτοιων καταστάσεων, είτε επαναστατικών ενεργειών, είτε υπόθαλψης στασιαστών. Η προσεκτική διατύπωση των διατάξεων είχε σχεδιαστεί για την αποτροπή τουλάχιστον της υπόθαλψης φυγάδων.

Ωστόσο, η  επαναστατικότητα, ως  στοιχείο σταθερό στο νησιωτικό αυτό  χώρο, του Ιονίου,  από τις αρχές της εμφάνισης των  ένθερμων εξεγέρσεων των Ελλήνων, άφηνε από την αρχή της αγγλικής κυριαρχίας έκδηλα τα στοιχεία της. Συνακόλουθα, και η χρήση επιφορτισμένων χαρακτηρισμών εναντίον των πρωταγωνιστών αυτής της επαναστατικότητας  υπάρχει από τα πρώτα χρόνια της αγγλικής κυριαρχίας. Σε αναφορά του Μαίτλαντ, σε κείμενο που  απέδωσε ο ίδιος στις 26 Μαρτίου 1822 στο Γεώργιο Σπανιολάκη, εκπρόσωπο της Προσωρινής Διοίκησης της Ελλάδας, όταν ο Μιαούλης προσπαθούσε να προσορμιστεί στο λιμάνι του Μούρτου,  κατά την περίοδο προσπάθειας μεταφοράς στρατιωτών και πολεμοφοδίων για την ενδυνάμωση των Σουλιωτών, μεταξύ άλλων τονίζει τα εξής:  «[…] Η Ιόνιος κυβέρνησις ορμωμένη εκ των αρχών της αυτής ουδετερότητος, ην πάντοτε διετήρησεν ως προς τους αλληλομαχούντας, ελεεινολογεί την μωράν αλαζονείαν των ωθησάντων τα πράγματα εις την τωρινήν κατάστασιν. Η αυτού εξοχότης αξιοί ο εν τω λιμένι τούτω άνθρωπος ν΄ αναχωρήση ακαρεί.» ( Ιστορία Ελληνικού Έθνους, Εκδοτική Αθηνών Α.Ε., Αθήνα, 1975,  τ. ΙΒ, σ. 243-244).

Για τους Ζακυνθινούς είναι γνωστή η φυγάδευση επαναστατών που έρχονταν από το Μωριά, οι οποίοι στη συνέχεια συνέχιζαν τη δράση τους ταξιδεύοντας με κάθε τρόπο προς τις περιοχές του επαναστατικού αναβρασμού, όπως φανερώνουν πολλαπλές προξενικές επιστολές, μεταξύ των οποίων είναι και οι αυστριακές. Εκτός από τους αγωνιστές  φυγαδεύονταν και πολλά παιδιά και γυναίκες.

Έτσι, στις 13 Αυγούστου 1821, στη Κέρκυρα, δημοσιεύεται η συγκεκριμένη Πράξη της Διοικήσεως με τη ρητή επισήμανση «να τυπωθή και δημοσιευθή εις τας πόλεις και τα χωρία και προάστεια, εφημερίας, λιμένας των νήσων του κράτους τούτου», ώστε να γίνει σε όλους γνωστή η απόφαση της παντοτινής εξορίας όσων βρεθούν να πολεμούν «εις την Ήπειρον ή εις την Πελοπόννησον ή εις τας Νήσους» (Γεωργίου Λαΐου, Ανέκδοτες Επιστολές και Έγγραφα του 1821, Δίφρος, 1958, Αθήνα, επιστολή 144).

Κοντολογίς, η επτανησιακή συνισταμένη συμπεριφορών και νοοτροπιών, όπως και επάνω στο ζήτημα της επαναστατικότητας και της αλτρουιστικής συνεισφοράς,  αποτυπώνει στοιχεία της ιστορικής διαχρονίας που επιτρέπουν την αποκρυστάλλωση της κοινής πορείας των νησιωτών του Ιονίου.

Ακολουθήστε το kerkyrasimera.gr για να μαθαίνετε πρώτοι τα νέα από την Κέρκυρα.

Ακολουθήστε μας στο Instagram

Ακολουθήστε μας στο twitter

Ακολουθήστε μας στο Facebook